Goed dat er aandacht is voor de ‘huilbaby’s’. Jonge ouders leren niet meer hoe op een natuurlijke manier om te gaan met hun baby. Het sociale vangnet is verdwenen. Oma’s, vriendinnen, de buurvrouw, iedereen is aan het werk.
Adviezen van zorgverleners zijn vaak gericht op wat je niet moet doen (dragen, troosten, voeden) en al snel grijpt men terug naar het jaren-vijftig principe van rust en regelmaat waarbij de baby, in isolatie, het huilen vanzelf wel af leert!
Maar hoe heeft de natuur de zorg voor baby’s eigenlijk bedoeld?
Van alle soorten baby’s worden mensenbaby’s in de meest hulpeloze staat geboren: 90% van de hersenontwikkeling vindt plaats ná de geboorte. De baby is er voor gemaakt om 24 uur per dag gekoesterd te worden en kan simpelweg zichzelf nog niet troosten. Daar heeft hij een ander voor nodig. Een baby die het huilen zelf moet oplossen, leert alleen maar dat er niemand komt als de nood hoog is. Het is niet voor niets dat de ‘huilbaby’ een typisch westers verschijnsel is.
Jammer genoeg wordt het probleem zeer eenzijdig aangepakt. Andere invalshoeken dan rust en regelmaat worden niet geboden. In plaats van het opdringen van schema’s doen we er beter aan jonge ouders in alle rust te laten kennismaken met hun kind, hun uitleg te geven over hoe een jonge baby communiceert en het koesteren van baby én ouders centraal te stellen.
- Dit stuk hierboven is de reactie in de Volkskrant van Caterina Band, lactatiekundige IBCLC op artikel over huilbaby’s in Volkskrant Magazine van 19 januari 2012.
- Lees alle artikelen over hechting en omgangsvormen met je baby op deze website.
- Lees alle artikelen over samen slapen en nachtvoedingen op deze website.