Elke zondag staat er weer een nieuwe column op Borstvoeding.com. Deze week is het column 402. Er zijn zoete columns en columns die uitdagen. Sommige columns zijn meer een roze ervaringsverhaaltje, anderen zijn zo scherp als een mes. Maar altijd gaan ze over borstvoeding. Dé factor die ons bindt. Ik ben trots op het in de loop der jaren wisselende columnistenteam!
Wat is dat nou, een column? Martin Bril, wijlen meestercolumnist, in de Volkskrant: ‘In het beste geval is de column puntgaaf geschreven. Zelden is hij langer dan zo’n 700, 800 woorden, liefst korter, en altijd moet hij de lezer vlot bij de kladden grijpen; door stijl, door visie, door standpunt, door eruditie of humor, of misschien wel de combinatie van dat alles.’
In Nederland wordt een grote mate van vrijheid toegekend aan columnisten, zo meldt Wikipedia. Een vrijheid van meningsuiting die, als ze niet in een column geuit zou zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt wordt.
Het is niet de 400-grens die we passeerden waardoor ik mij genoopt voel een column te schrijven over columns. Nee, het is meer de heftigheid van de reacties waardoor ik denk: lieve lezer, besef je wel dat je een column leest? Weet je wel wat een column is? Dus waarom zo heftig reageren?
Ik vermoed dat het het onderwerp is dat tot zoveel beroering leidt; borstvoeding is kennelijk uiterst gevoelig en ook zo een persoonlijke invulling van de band met je kind. Je hebt waarschijnlijk hoge verwachtingen van de borstvoeding, en zo’n beetje iedere zorgverlener zegt ‘pro-borstvoeding’ te zijn. Dus ‘o wee’ als je faalt. En iedereen heeft er een mening over. Voed je je kindje niet aan de borst of ben je gestopt met voeden, dan voel je de beschuldigende blikken van degenen die je dan maar gauw als ‘maffia’ bestempelt. Maar geef je bijvoorbeeld ‘al’ negen maanden borstvoeding dan moet je sterk in je schoenen staan. ‘Wanneer ga je stoppen’, is een bijna dagelijks terugkerende vraag. Of je krijgt het stempel geitenwollensok of nog erger.
Maar nu kom je op Borstvoeding.com kijken. Om je te informeren, voor steun of het bekijken van tedere borstvoedingsfoto’s. Zondags mag je graag de column van de week lezen. Je loopt dan het risico dat de columnist je bij de kladden grijpt. Je kan nu reageren of niet reageren. Sommigen van jullie reageren op Facebook, anderen op Twitter. Prima, lucht je hart, laat het stromen of zwengel een discussie aan.
Je leest bijvoorbeeld: ‘Mijn hart huilt bij het zien van zoveel wreedheid.’ Bedenk dat dit niet meer of minder is dan de mening van een columnist. Juist zó neergezet om je bij de kladden te grijpen. Don’t shoot the messenger. Hou het bij jezelf. Als er geen reden is voor een ander om jou aan te vallen, voel je dan ook niet aangevallen en betrek het niet op jezelf of jouw persoonlijke keuzes.
Een echte columnist, aldus Bril, wordt verfoeid en misschien wel gehaat, maar het publiek blijft de columns lezen. Dus, naast het feit dat ik toch wel eens jeuk krijg van die felle reacties, draag ik het lot van een columnist en glimlach ik. Trots ben ik op mijn columnisten die zoveel emoties oproepen met hun columns en het lezerspubliek telkens weer bij de kladden weten te grijpen. Op naar de volgende 400 mooie en emotie oproepende columns.