In de kraamweek vroeg onze kraamverzorgster of we een fiepje in huis hadden. Nog niet zolang woonachtig in het zuiden des lands, hadden we geen idee waar ze het over had. Na enige uitleg werd ons duidelijk dat ze een fopspeen bedoelde. Een dergelijke neptepel hadden wij wel in huis, die was meegeleverd in de doos met gratis overbodige babymarketing producten. Uit vriendelijkheid hebben we de kraamverzorgster één keer laten proberen of mijn zoontje wilde zuigen op een fopspeen, maar daarna ging dit fiepje regelrecht de afvalbak in. Voor mijn zoon alleen maar ‘the real thing’.
Goed bekeken is een fopspeen maar een raar ding. Een zacht siliconen of latex stuk om op te zuigen en daaraan een hard stuk plastic om inslikken te voorkomen. Op het meestal felgekleurde plastic vaak een tekst, zodat de mondgesnoerde zuigeling toch nog lijkt te communiceren. In het harde stuk zitten enkele kleine gaatjes, zodat de huid onder het plastic wat lucht krijgt en minder snel irriteert. Soms zit er een plastic ring aan, dit vergemakkelijkt het vastmaken aan de kleding en geeft de fopspeen, zelfs als het niet in de mond van zijn eigenaar zit, de status van hip modeaccessoire. Het zachte stuk schijnt een nagemaakte tepel voor te moeten stellen maar lijkt daar in de verste verte niet op. Wel is het er in verschillende vormen, klein of iets groter, juist wel of niet symmetrisch, afgeplat of rond. Sommige vormen zouden zelfs extra goed zijn voor de mondontwikkeling, anderen staan te boek als ‘gewoon goed’.
Afgelopen week mocht ik helaas wederom in levenden lijve meemaken hoe je dit essentiële hulpmiddel in de afstandelijke babyverzorging kennelijk dient te gebruiken. Men neme een schattige, prachtige, maar ook eenzame baby in een box. Indien dit lieve meisje op enige wijze contact tracht te maken met haar verzorgers, het zij door smakken, huilen of kraaien dan wordt dit efficiënt in de kiem gesmoord met een neptepel. Zonder ook maar op enige manier contact te maken met haar wordt de neptepel in haar mondje gestopt. Deze neptepel heeft in dit geval als effect dat de babycommunicatie verstomt en het geluid dempt. Zo kan deze baby zichzelf weer geruime tijd haast geruisloos vermaken. Na enige tijd wordt op aanwijzen van de klok deze neptepel vervangen door de volgende, waarmee dit meisje haar precies afgepaste hoeveelheid kunstmatige zuigelingenvoeding in korte tijd naar binnen kan werken. Na een boertje wordt ze, wederom met een neptepel in haar mond een verdieping hoger eenzaam in haar bed gelegd.
Mijn hart huilt bij het zien van zoveel wreedheid. Of is dat mijn interpretatie en is het ‘slechts’ onwetendheid? Waarom krijgt deze mensenbaby alleen maar neptepels? Wie is de bedenker van het waanidee dat zuigelingen zich voor langere tijd zelfstandig dienen te vermaken? Dat een stukje latex met plastic nabijheid en responsief gedrag van een verzorger kan vervangen? Hoe komt het dat we zover van onze instincten verwijderd zijn geraakt dat we ons eigen vlees en bloed liever een neptepel dan lichaamscontact en affectie geven?
Na maanden in je moederschoot gegroeid te zijn, voelt je baby zich een verlengstuk van jouw lichaam. Hij wil je van dichtbij kunnen voelen, jouw unieke geur kunnen opsnuiven en jouw stem en hartslag kunnen horen. Er gaat voor je kleine schatje toch niets boven warmte, genegenheid en troost in jouw armen terwijl jouw warme melk in zijn mondje stroomt. Neptepels lijken misschien op het eerste gezicht een handig en onmisbaar hulpmiddel, maar in werkelijkheid belemmeren ze je in het liefdevol moederen. Wie wordt er hier nu gefopt?