Dagelijks een ontbijtje op bed, een douche in een heerlijk schone badkamer met pas gewassen handdoeken. Elke dag een kom fruit, kant en klaar geschild en een lekkere kop borstvoedingsthee met een beschuitje. Frisse lakens op het bed en de rest van het huis ook nog eens spic en span. En natuurlijk alle tijd voor een uitgebreide kennismaking met de nieuwe wereldburger. Ja, we genieten met volle teugen van een heerlijke kraamtijd nu onze jongste zoon geboren is.
Helaas verloopt niet elk kraambed zo heerlijk als dat van ons. Natuurlijk, iedere kraamverzorgende doet haar best om het de kersverse moeder naar de zin te maken en alle hulp en zorg te geven die nodig is om de kraamdagen goed door te komen. En om de borstvoeding een kans te geven. Maar toch levert de begeleiding bij de borstvoeding jammer genoeg ook trieste verhalen op. Tegenstrijdige of verkeerde adviezen zijn aan de orde van de dag. De baby krijgt te veel of te weinig voeding, ligt te lang aan de borst of heeft de verkeerde kleur ontlasting. En moet je nu één borst of twee borsten geven per voeding? Zeker bij een eerste kindje kunnen deze zaken de moeder heel onzeker maken en mislukt de borstvoeding zelfs in veel gevallen.
We hebben het zelf aan de lijve ervaren. Onze oudste zoon toonde zich al direct na de geboorte een echte huilprocessor. En wat kun je beter doen met een huilende baby dan hem aanleggen? Dus lag ons kersverse zoontje de hele dag aan de borst gekoppeld. De kraamverzorgende die ons destijds begeleidde vond dat maar niets. Op dag twee kwam ze met haar conclusie: “Het kind heeft gewoon een enorme zuigbehoefte. Waar hebben jullie de speen liggen? Dan geef ik hem die wel.” Gelukkig voor de kleine hadden wij zo’n ding niet in huis, dus mocht hij, na een stevige discussie met de kraamverzorgende, lekker gebruik blijven maken van de levende speen die mama heet.
Bij onze tweede zoon hebben we eveneens onze ideeën moeten verdedigen. Gelukkig was de kleine een borstvoedingstalentje. Tot grote verbijstering van de kraamverzorgende vroeg zijn twee jaar oude broer ook om een slokje ‘dinke’. En dat terwijl ze net de baby had wakker gemaakt voor een voeding, want ‘het was zijn tijd’. Rust en Regelmaat stonden bij haar hoog in het vaandel. En daarbij hoort een kindje op vaste tijden te slapen, in zijn eigen bedje en op zijn eigen kamer. Dat onze opvattingen daarover anders waren, daar trok zij zich niet veel van aan.
Hoe anders is het dit keer, na de geboorte van onze derde zoon. Naast de goede verzorging geeft onze kraamverzorgende ons het vertrouwen dat wij zelf het beste weten wat ons kindje nodig heeft. Ze vindt het heel normaal dat hij soms twintig keer per dag de borst wil. Doet niet moeilijk over het slaapritme, dat er natuurlijk de eerste dagen nog helemaal niet is. Geeft ons zelfs een compliment voor het bedje dat tegen ons bed geplakt staat, want ‘rooming-in’ is immers het beste. Verder krijgen we alle tijd en ruimte om samen te zijn met onze jongste telg. Het motto van de Wereld Borstvoeding Week ‘pasgeboren: niet storen’ is haar op het lijf geschreven.