Even rust

column-161.jpgDe feestdagen: de tijd van vrede, stille nacht en vrolijk samenzijn. Maar ook de tijd van rennen en vliegen, inkopen doen, cadeautjes regelen, voorbereidingen treffen en rijden van het ene naar het andere adres. De kerst lijkt elk jaar wel hectischer te worden. En hoewel ik het heel gezellig vind om de feestdagen met familie en vrienden samen te vieren, moet ik eerlijk toegeven dat ik ook altijd wel blij ben als de decembermaand weer voorbij is.
Het begint al weken van tevoren met de vraag: ‘Wat doen we met de kerst?’
Voordat alle agenda’s op elkaar zijn afgestemd en er voor alle wederzijdse ouders een kerstmoment is geprikt, zijn we al een paar weken verder. Is de Sinterklaasdrukte net weer achter de rug, worden er alweer verlanglijstjes gemaakt voor de kerst. Waarmee we vervolgens natuurlijk op pad moeten om al die wensen te vervullen. Tussendoor halen we nog even gauw een boom in huis, die vervolgens vol enthousiasme wordt opgetuigd.

De laatste dagen voor kerst nadert de feestdrukte zijn hoogtepunt: de winkels puilen uit van de spullen én de mensen. Er is met een boodschappenkarretje bijna geen doorkomen meer aan. En als je eindelijk alles in huis hebt, kan het feest pas echt beginnen. Er moet worden gekookt.

Nu ben ik niet zo’n keukenheld. Ik vier de kerst dan ook liever bij anderen. Maar omdat we niet graag met de kinderen het hele land door rijden, is het ook wel eens leuk om het kerstmaal thuis door te brengen met ons eigen gezin. En dat moet natuurlijk wel een beetje bijzonder zijn. Dus sta ik ‘s middags al vroeg in de keuken. Het begint goed: de kinderen willen alle drie helpen. Maar na drie snijdkarweitjes hebben zij er genoeg van en verdwijnen weer naar hun speelgoed.

Een paar uur later staan er vier pannen tegelijk op het gas en is het aanrecht bezaaid met eten, afvalresten en vuil bestek (ik vraag me wanhopig af of we nog genoeg serviesgoed hebben om het kerstmaal van te eten…). In de keuken lijkt er wel een bom ontploft. En net op het moment dat ik ruik dat een pannetje staat aan te branden, wil mijn zoontje ‘ding’ (zijn benaming voor borstvoeding). Aaaaah… Gelukkig neemt mijn lieve man het onmiddellijk van mij over. Hij trekt een schort aan en stuurt mij de keuken uit.

Terwijl ik nog snel de laatste aanwijzingen roep, trekt mijn zoon mij richting de trap. Samen verdwijnen wij naar boven voor ‘heel even ding’. In het grote bed nestelen wij ons lekker tegen elkaar aan. Mijn zorgen over het eten verdwijnen al snel naar de achtergrond. Met een verliefde blik kijkt mijn knulletje mij aan. Ik voel de rust over me heen komen. Of is het de oxytocine die ik door mijn aderen voel stromen?

Ik weet niet hoe lang wij daar samen hebben gelegen, maar ineens is het eten klaar, de tafel gedekt, branden de kaarsen en kunnen wij aanschuiven voor een heerlijk kerstmaal. Drie glunderende koppies kijken mij aan, terwijl ik met de jongste telg aan tafel kom. ‘Lekker geslapen, mama?’
Ik ben trots op mijn mannen.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen