Mijn zoontje ligt in mijn armen en aan de borst. Zijn blauwe ogen kijken in de mijne en worden langzaam zacht en dromerig. Een gevoel dat in mijn binnenste resoneert: ook ik word soezig. Een paar minuten geleden stond ik in de keuken en was lichtelijk geïrriteerd dat ik moest stoppen met eten maken om mijn kind te voeden, maar nu ik zo zit, daalt er een koele kalmte over me heen. De voedingsmomenten zijn natuurlijke rustpunten in onze dag. Het dwingt ons om weer even bij onszelf te komen, als een soort meditatie.
Mijn jongetje ligt intens tevreden te drinken. Met zijn handje kroelt hij mijn huid, zijn beentjes opgetrokken
en zijn blik naar binnen gekeerd.
Wat is hij mooi. Wat is dit mooi.
Waarschijnlijk zie je nu een klein baby’tje voor je, maar in werkelijkheid is mijn zoon een flinke peuter en dat maakt borstvoeding volgens sommigen kinderporno.
Kinderporno. Het woord alleen al zorgt voor kortsluiting in mijn hersenen. Mijn brein probeert er iets van te maken maar het lukt niet. Ik word er angstig van, verdrietig, ik voel intense pijn waar ik niet aan kan en wil denken. Ik stop het weer weg. Toch is dat woord over mij uitgestrooid en walmt het om me heen als een vieze lucht. Ik raak het niet meer kwijt. Kinderporno. Ik kijk nog eens naar mijn zoontje aan de borst. Zo lief, zo onschuldig, zo geen weet nog van alle ellende in de wereld. En dan dat vreselijke woord.
De vrouw die borstvoeding in verband brengt met kinderporno schrijft in haar blog hoe walgelijk zij een foto vind van een vrouw met twee iets grotere kinderen aan de borst. Ze heeft zelf nooit borstvoeding gegeven. Je kunt je afvragen hoe ze tot haar mening is gekomen, je kunt toch moeilijk oordelen over iets dat je niet kent. Ik kan me een voorstelling maken bij de Mount Everest beklimmen, maar de kou, de pijn, de euforie om de top te halen, zal ik nooit op ook maar een fractie kunnen benaderen. Dat geldt ook voor borstvoeding. Daar groei je in mee door ervaring. Of je nu wilt of niet: borstvoeding hoort van nature bij het moederschap, het legt een basis, een fundering waarop je kind de rest van zijn leven kan bouwen. Haal dat weg en je zult soms hier en daar wat moeten stutten.
De maatschappelijk norm ligt mijlenver van de biologische norm. Na zes maanden vragen mensen of je ‘al’ gestopt bent. Na een jaar wordt je voor gek versleten en met een kind van drie aan de borst ben je volgens sommigen een echte freak. De natuur dicteert echter heel anders. Wij, mensen van het rijke West-Europa, kunnen ons veroorloven om een melksubstituut te kopen, een aftreksel van echte mensenmelk maar zo is het natuurlijk niet bedoeld. Pas rond een jaar of vier is het immuunsysteem van een kind autonoom en in staat zelf voor afweer te zorgen. Dat komt overeen met de natuurlijke speenleeftijd die volgens het onderzoek van Katherine Dettwyler ligt tussen de 2,5 en de 7 jaar. Zo mooi als Moeder Natuur het heeft bedacht, kunnen wij mensen het helemaal niet namaken.
Ik verwacht niet dat de bloggende moeder het onderzoek van Katherine Dettwyler kent of überhaupt iets afweet van borstvoeding. Ze is een kind van haar tijd, opgegroeid met een vrouwbeeld dat ver af staat van de werkelijkheid. Borsten zijn voor haar kennelijk louter seksuele objecten en dus is een foto van een mooie vrouw met twee kinderen aan de borst verdacht. De ware functie van borsten is uit ons collectieve geheugen geslopen. Een klein baby’tje aan de borst, dat kennen we nog wel als heilig symbool van moederliefde en sereniteit, maar een peuter of een kleuter aan de borst, dat associëren sommigen dan met heel andere, kwalijke zaken. Het is aan ons dat beeld weer bij te stellen door een positief voorbeeld te zijn.
Mijn zoon wordt zo wakker. Ik laat hem langzaam wakker worden aan de borst, warme melk drinken, een paar armen om hem heen. Nog even de waan van de dag buitensluiten. Ik realiseer me dat zo dicht bij de natuur, zo verstild en vol overgave als mijn zoon nu is, hij in zijn verdere leven niet vaak meer zal kunnen zijn. Deze intimiteit is uniek en puur. Het is onaangetast door alle ellende van de wereld. Daarom gun ik hem en elk ander kind een zo lang mogelijke tijd aan de borst toe.