Katherine Dettwyler stelt dat het niet normaal of natuurlijk is voor kinderen om op hun duim of vingers te zuigen en dat dergelijk gedrag een teken is dat de (zuig)behoefte van het kind niet voldoende wordt bevredigd aan de borst.
Een Zwitserse arts nam aanstoot aan deze bewering en wierp tegen dat het juist een goede eigenschap van zuigelingen en kinderen is, als ze zichzelf kunnen troosten. Zelfs foetussen in de baarmoeder zuigen op hun duim.
Ook in Mali wordt geen duimen gezogen
Over de kwestie van het duimzuigen.
Het is absoluut waar dat echografieën en foto’s in de baarmoeder aantonen dat foetussen op hun duim zuigen, maar in de baarmoeder zijn borsten en tepels nog niet voorhanden, terwijl het zuiginstinct op jonge leeftijd al duidelijk aanwezig is. Zo gauw de baby is geboren, wordt de zuigreflex echter geacht zich op de borst te richten, zodat het kind voedsel en afweerstoffen binnenkrijgt, terwijl het zuigen zelf de hartslag en de bloeddruk van de baby verlaagt.
Alhoewel het voor ouders makkelijk kan zijn om een baby te hebben die op zijn duim zuigt, op zijn vingers of op een fopspeen, zoals tijdens autoritjes, of als de moeder probeert te koken, wordt zowel uit interculturele studies als uit vergelijkende studies van verschillende soorten duidelijk dat, gegeven volledig contact tussen moeder en kind, en vrije toegang tot de borst, mensenkinderen (en ook de jongen van onze naaste familie, de mensapen) niet op hun duim of hun vingers zuigen.
In Mali zag ik in de bijna drie jaar dat ik daar moeder-kind interacties heb bekeken, geobserveerd en onderzocht, nooit een kind dat op zijn duim of zijn vingers zuigt. Het fenomeen duimzuigen is ook nooit gerapporteerd in culturen als de Navajo, de hooglanden van Papua Nieuw Guinea, Ecuador, de Peruaanse Andes, Mexico, Nepal, India, Tanzania, Botswana en Zuid-Afrika. Verschillende etnografische studies over borstvoeding refereren op geen enkele manier aan duimzuigen.
Ook de mensapen (chimpansee’s en gorilla’s) zuigen niet op hun duim, behalve dieren die in een dierentuin door mensen zijn grootgebracht.
Over foppen en duivelachtge voorwerpen
Ik denk dat het duidelijk is dat mensenkinderen een zuigbehoefte hebben die kan aanhouden tot hun zevende of achtste jaar of zelfs langer, en dat ze aan deze behoefte moeten kunnen voldoen, met een duim, vinger of een fopspeen, als het niet is toegestaan deze behoefte aan de borst te voldoen. Maar ik denk ook dat het voldoen van deze behoefte aan de borst de ‘normale of natuurlijke’ manier is, en dat het niet alleen goed is om de hartslag en de bloeddruk te verlagen, maar ook vanwege de overdracht van voeding en afweerstoffen. Bovendien helpt het het kind door het directe contact met het lichaam van de moeder met zijn warmteregulatie. Het kan zo zijn dat een duim, een vinger of fopspeen het kind ‘fopt’ en het rustig houdt voor zo lang het duurt, zelfs zo lang dat het de tijd die het kind aan de borst doorbrengt, vermindert. Dat betekent niet dat het goed is voor het kind. In feite leiden vinger en duim vaak tot orthodontische problemen. In de VS hebben orthodontisten zelfs duivelachtige voorwerpen die ze in de mond van het kind installeren, om het voor het kind pijnlijk te maken om door te gaan op hun duim of vingers te zuigen, zodat deze gewoonte gebroken wordt. Als kinderen toegestaan werd aan hun zuigbehoefte aan de borst te voldoen, zou dat niet leiden tot orthodontische problemen. In feite juist het tegendeel, tot minder orthodontische problemen bij langdurig borstgevoede kinderen.
Telkens als je een kind er prematuur toe dwingt zelf een oplossing te zoeken voor zijn behoeftenbevrediging, kun je negatieve consequenties verwachten. Als aan de behoeften van een kind wordt voldaan in persoonlijke interactie met de moeder, wordt het belang van sociaal contact vastgelegd, en de interafhankelijkheid van mensen, in plaats van het kind aan te moedigen of te dwingen om zelf aan zijn behoeften te voldoen.
Dit mag een grove analogie zijn, maar zie het eens als volgt: Stel je hebt twee volwassenen, getrouwd met elkaar, die al de kinderen hebben die ze willen en ze willen niet nog een keer in verwachting raken, maar ze hebben nog steeds een flinke seksuele drift. Zou je het dan beter vinden als ze ieder naar een aparte kamer zouden gaan om te masturberen? Dit zou hen in ieder geval in staat stellen om aan hun eigen behoeften te voldoen, en het zou hen onafhankelijk en autonoom maken, zodat ze niet zouden hoeven te wachten totdat de ander er klaar voor is, of zin heeft. Zou je dit werkelijk zien als een verbetering?
Meer gedachten over duimzuigen
Uiteraard zijn alle baby’s verschillend, en sommigen ontwikkelen in de baarmoeder de gewoonte om op hun duim te zuigen, en moeders denken daar niet over na, dus die gewoonte zet zich dan door. Bewijsvoeringen die gebaseerd zijn op intercultureel onderzoek en analyse van de samenstelling van moedermelk suggereren dat mensenbaby’s ervoor gemaakt zijn om verschillende keren per uur, klokje rond, aan de borst te zuigen. Men zou verwachten dat er een selectie heeft plaatsgevonden van een sterk instinct om volgens dit patroon te zuigen. Borstvoeding op vraag kan door de moeder aanzienlijk aangepast worden, aangezien zij natuurlijk veel andere dingen te doen heeft. Ik zeg niet dat alle baby’s continu door hun moeder vastgehouden zouden moeten worden met ongelimiteerde toegang tot de borst , maar enkel dat ze zodanig geëvolueerd zijn dat ze dit verwachten en dat hun zuigreflex overeenkomstig geëvolueerd is. Als je kijkt naar moeders die zeggen dat ze op vraag voeden, maar de baby vraagt slechts iedere drie tot vier uur om de borst, dan vind je gewoonlijk subtiele en minder-subtiele hints van de moeder dat borstvoeding niet vaker toegestaan is. Dus zal de baby zich tot zijn duim of zijn vingers wenden, en aangezien de moeder denkt dat ‘de baby niet alweer honger kan hebben’, laat ze hem zichzelf tot rust brengen.
Eigen onderzoek
Mijn eigen onderzoek geeft aan dat de absolute minimumperiode dat mensenkinderen op basis van de evolutie verwachten borstvoeding te krijgen 2,5 jaar is, met een spreiding van 2,5 tot 7 jaar. Dus, men zou verwachten dat bij velen van hen de zuigbehoefte sterk aanwezig zal blijven tijdens deze periode, en men zal dus kunnen verwachten dat een kind dat twee jaar borstvoeding kreeg, nog steeds een instinctieve drang tot zuigen zal blijven houden totdat hij zes, zeven of acht jaar of zelfs ouder is. Ik moedig ouders van duimzuigers sterk aan om hun kinderen op hun duim, vingers of fopspenen te laten zuigen zo lang als dat nodig is.
Artikelgegevens
- Geschreven 28 november 1995, bijgewerkt 30 november 2005
- Vertaald door Annelies Bon, maart 2001
- © inhoud: 1999 Sue Ann Kendall en Katherine Dettwyler
- © Nederlandse vertaling: 2001 Borstvoeding.com