Stoppen

bv_borstkanker1.jpgIk ging het gewoon doen. Stoppen. Vijf maanden moeder en nog steeds voelde ik me gesloopt, dat kon toch niet goed zijn? Borsten die op knappen leken te staan, oncomfortabele lekkages, nachtelijke uitstapjes -niet om te voeden, want dat deed ik in bed- maar om het bed te verschonen door het nachtzweten, het gezeul met een zware kolf en mijn zo kostbare melkvoorraad, het uitkoken van de kolfschelpen. Maar nog belangrijker: een zoon die opeens niet meer zo stralend aan het aankomen was als hij dat daarvoor deed, mijn uitgeteerde voorkomen en mijn steeds terugkomende koorts. Ik kon er niet meer tegen. Was dit nou een breekpunt?
Ik besloot wat onderzoek te doen. Op internet las ik fora en blogs vol opgeluchte verhalen van moeders die na het stoppen: ‘een ander mens waren’ om er vervolgens aan toe te voegen ‘en mijn kind ook’. En nog meer ‘happy mom, happy baby’ verhalen. Ook hadden ze hun lijf weer terug. Dat klonk ook wel goed. Anderen konden eindelijk doorslapen. Mijn omgeving leek het ook wel welletjes te vinden. Mijn verlangen naar de voorgespiegelde rust, reinheid en regelmaat was enorm. Dus ging ik stoppen. Ik besloot de behoorlijke melkvoorraad in mijn vriezer eerst op te gaan maken alvorens ik een pak poeder in huis zou halen. En alleen maar kolven of aanleggen als het echt niet anders kon. Wat dat laatste inhield, wist ik eigenlijk ook niet, maar het leek me een mooie noodoplossing.

De volgende dag tijdens het badje keek ik eens goed naar het blote lijfje van mijn kind. Ik was verbaasd dat ik dat allemaal gemaakt had. 100% natuur, 100% door mij en mijn melk. Jammer om dan te stoppen. Maar ja, aan de andere kant, mijn kind had ook niks aan een moeder die op instorten stond. Mijn vriend vond het prachtig om zich over de niet-live voedingen te ontfermen. De flessenwarmer werd ingewijd en gemakkelijk klokte mijn baby de opgewarmde melk naar binnen. Vooralsnog geen problemen.
Op mijn werk vertelde ik dat ik waarschijnlijk minder of later ging kolven. ‘Nu al? Zonde.’ zei iemand. Hè? Ik dacht juist lof te ontvangen voor mijn feministische beslissing. Baas in eigen borsten of zoiets. Zo negeerde ik de rest van mijn werkdag mijn borsten met als resultaat een melk-lekkage toen ik bukte. Dat je voegen naar wat de maatschappij van je verlangt eigenlijk helemaal niet feministisch is, had ik nog niet gerealiseerd.

De volgende dag was dag twee zonder borstvoeding en een dag dat ik thuis was met mijn zoontje. Ik hield het schema in de gaten, en toen het tijd was om te drinken zat ik startklaar met mijn zoon op schoot. Ik probeerde de fles in zijn mond te stoppen, maar hij duwde de tuit naar buiten en perste zijn lippen stijf dicht. Zijn vuistje ging richting mijn shirt en zijn gedecideerde blik leek te zeggen:’ Wat ben je aan het doen? Jij hebt toch van die dingen? Loop me niet zo te neppen, mam!’ Het leek me te gek voor woorden dat een baby ging bepalen hoe hij exact dezelfde melk opgediend wenste te krijgen. Maar tegelijk knaagde er ook iets. En voelde ik hoe mijn borsten zich vulden. Ik probeerde nog een paar keer de fles te geven. Ondanks de ontstane honger werd het niet geaccepteerd. Een bekertje ook niet, en na de zoveelste poging zwiepte hij met zijn kleine polsje de beker over het tapijt. Hierbij keek hij me fel aan. Zoveel strijdlustigheid van zo’n klein mensje verbaasde me. Zijn grote bruine ogen vulden zich met tranen en bij het zien van zoveel kwetsbaarheid meldde mijn toeschietreflex zich met een enorme kracht. Snel legde ik mijn kind aan. Mijn zoon begon met grote slokken te drinken en het voelde weer zoals het hoorde. Alles was weer goed.

Wat was mijn reden ook alweer? Je eigen lijf terug, de zogenaamde rust, reinheid, regelmaat en doorslapen. Maar komen de voedingsbehoefte van je kind, hechting, harmonie en de natuur dan maar op de tweede plek?

Uiteindelijk gaf ik acht maanden exclusief borstvoeding en na anderhalf jaar stopten de nachtvoedingen. En toen mijn zoontje tweeëneenhalf was, was het klaar. Borstvoeding geven vond ik niet altijd gemakkelijk. Maar ik besloot dat het ook niet makkelijk hoefde te zijn. En stoppen, weet ik nu, is ook niet zo eenvoudig.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen