'Ik ben een borstenman.' Een paar jaar geleden waren het die woorden op twitter waar zoveel leuke reacties op kwamen, van mannen maar even zoveel van vrouwen, dat ik een tijdje later, maart 2012, besloot tettenvrouw.com op te richten. Ik wilde mooie foto's delen van borsten die ik tegen kwam, in alle soorten en maten, als kunstvorm voor bewonderaars zoals ikzelf. En al snel kreeg de site een grote groep volgers en werd ik door verschillende media benaderd voor interviews. Want een vrouw die van borsten houdt, blijkbaar was dat nogal spannend.
Het mooiste van alles vond ik de berichten van vrouwen: 'Door jouw site zie ik mijn kleine borsten ineens in ander licht en kan ik ze waarderen.' Of 'Wat fijn om te zien dat veel mannen dat soort borsten ook mooi vinden.' Op dat moment ging mijn borstenfascinatie niet veel verder dan hun uiterlijk.

In dit artikel lees je verschillende ervaringen van moeders die te maken hebben met D-MER. Wij schrijven er over in het artikel Oxytocine… de schaduwzijde.

Het was zover! Ik was zwanger van mijn eerste kindje. Vanaf de eerste dag van de zwangerschap wist ik dat hij Benjamin zou gaan heten (zoon van geluk). En ik zou borstvoeding gaan geven, het liefst tot een jaar. Stapels boeken las ik over borstvoeding. Vooral over rust en regelmaat en doorslapen, want zo'n moeder zou ik worden. Dat gaf structuur en houvast, zo zou ik het volhouden. Diep in mijn hart twijfelde ik daar echter aan. Het leek me ontzettend zwaar om helemaal verantwoordelijk te zijn voor zo'n klein wezentje wat me dag en nacht nodig kon hebben.