Borstvoeding, Mama worden en Antidepressiva

depress9.jpg‘Ik ben een borstenman.’ Een paar jaar geleden waren het die woorden op twitter waar zoveel leuke reacties op kwamen, van mannen maar even zoveel van vrouwen, dat ik een tijdje later, maart 2012, besloot tettenvrouw.com op te richten. Ik wilde mooie foto’s delen van borsten die ik tegen kwam, in alle soorten en maten, als kunstvorm voor bewonderaars zoals ikzelf. En al snel kreeg de site een grote groep volgers en werd ik door verschillende media benaderd voor interviews. Want een vrouw die van borsten houdt, blijkbaar was dat nogal spannend.
Het mooiste van alles vond ik de berichten van vrouwen: ‘Door jouw site zie ik mijn kleine borsten ineens in ander licht en kan ik ze waarderen.’ Of ‘Wat fijn om te zien dat veel mannen dat soort borsten ook mooi vinden.’ Op dat moment ging mijn borstenfascinatie niet veel verder dan hun uiterlijk.

2012 was niet alleen het jaar van tettenvrouw.com

In 2012 besloot ik ook dat ik na jaren wilde afkicken van mijn antidepressiva. Ik was weer begonnen nadat ik in de hevigste depressie tot dan toe raakte, angstaanvallen en jaren van veel binnen als gevolg.

Nu voelde ik me stabiel genoeg om de stap te nemen. Ik wilde weer voelen, ervaren, niet het vlakke. Hogere pieken wilde ik en ik voelde me sterk genoeg om de intensere dalen zónder filter aan te kunnen. Daarnaast was er nog iets, een stille wens, mijn grootste wens, ik wilde mama worden. Zónder medicatie was mijn erg strenge voorwaarde. Gezien mijn geschiedenis was dat een risico: de kans op depressie tijdens mijn zwangerschap en postnataal was groot, daarom wilde ik het op tijd van te voren gaan proberen hoe het beviel zonder.

Het afkicken duurde lang en was hevig. Eerst een lagere dosering, zes weken later helemaal zonder. Ik heb nachten wakker gelegen, zwetend, ijlend haast, in bed, overdag hing ik boven het toilet. Gelukkig werd ik enorm goed begeleid door mijn huisarts. Hij had me van te voren goed duidelijk gemaakt dat mijn lijf kon reageren als dat van een alcoholverslaafde die afkickte.

Afgekickt was het leven zoveel fijner!

Toen mijn lijf en hoofd eindelijk gewend waren zonder bleek het het zo ontzettend waard! Ik had een heerlijke zomer, festivals, kamperen in Frankrijk, ik genoot intens. In november vonden we het het juiste moment en in januari 2013 testte ik positief, eind september zouden wij een kindje verwachten.

De maanden gingen voorbij, negen pittige maanden want mijn lijf liet me gigantisch in de steek, de laatste maanden kon ik alleen nog maar liggen, maar oh wat keek ik uit naar het jongetje dat groeide in mijn buik.

Gekke vraag!

Bij het intakegesprek met de kraamorganisatie werd me gevraagd of ik borstvoeding wilde gaan geven. Ik weet nog dat ik die vraag een beetje gek vond. ‘Elke vrouw geeft toch borstvoeding tenzij het echt niet anders kan?’ Ik weet nu dat het anders is, maar ikzelf vond het, ondanks dat ik op dat moment geen voorbeeldfunctie in mijn omgeving had, niet anders dan logisch dat ik mijn kind zelf zou voeden, zoals de natuur het bedoeld heeft. En toen ik zag hoe goed mijn beste vriendin het deed en naarmate ik me er meer in ging verdiepen werd mijn passie voor borsten alleen maar groter, maar nu niet meer alleen om hun uiterlijk, maar nu vooral om hun functie.

En toen kwam Flynn

Op 1 oktober 2013 werd Flynn uiteindelijk in het ziekenhuis geboren na een bevalling van een paar dagen, ondanks het feit dat ik heel graag in het bad wilde bevallen dat we hadden gehuurd, had ik er vrede mee. Flynn werd vrijwel meteen op mijn borst gelegd en het eerste dat ik vroeg was of ik hem al aan mocht leggen. Mijn productie liep als een trein, na alleen maar in de steek te zijn gelaten door mijn lichaam deed het eindelijk iets helemaal goed. En zo werd borstvoeding iets heel belangrijks in mijn leven, hoewel het op momenten ook heel intensief was.

We waren een perfect team, Flynn en ik, we haalden zonder moeite mijn streven van zes maanden en de tijd vloog voorbij en we waren twaalf maanden verder. In mijn omgeving kreeg ik wel eens de vraag wanneer ik zou stoppen. Ik antwoordde dat ik het liefst WHO-norm van twee jaar wilde halen, maar dat ik het vooral van Flynn af laat hangen, als het langer is is dat ook prima.

Weer die emoties

Toch ging het met mij niet goed, tijdens de zwangerschap was er lichamelijk iets mis gegaan waardoor ik al anderhalf jaar elke dag in pijn verkeerde. In oktober/november 2014 merkte ik dat ik het allemaal lastiger kon behappen. Mijn emoties vlogen alle kanten op en ik merkte dat ik af en toe de grip op mezelf verloor. Dacht ik eerst de beste moeder voor Flynn te zijn zonder medicatie, voelde ik me in de zombieversie van mezelf nu ineens beter, veiliger.

En ik wist het niet, ik wist het echt niet, alles in mij schreeuwde dat ik niet weer het traject van pillen door wilde gaan, het afkickproces vers in mijn geheugen, terwijl mijn ratio heel goed wist dat het voor mijzelf, maar zeker ook voor mijn kind en partner de beste beslissing was. Een depressie was simpelweg geen optie, want er was een kindje dat moest worden verzorgd, dat afhankelijk was van mij en niet kon wachten tot ik mezelf aan het eind van de dag eindelijk uit bed sleepte om er vroeg in de ochtend weer in te duiken.
Ik wil hierbij overigens niet zeggen dat een depressie altijd te voorkomen is, maar in mijn geval, met mijn ervaring, weet ik over het algemeen heel goed wanneer ik aan de bel moet trekken voor het te laat is.

Nog lang niet klaar met borstvoeding

Er was nog een ding wat me tegenhield; ik was nog niet klaar met het stoppen van de borstvoeding en Flynn maakte ook geen aanstalten om te stoppen. Ik keek het nog even aan, maar niet veel later kwam het punt dat ik de knoop moest doorhakken: er zat niks anders op dan weer antidepressiva te gaan slikken.
Ik las in die tijd een artikel op borstvoeding.com waarin stond ‘Moedermelk met een vleugje maternale medicatie verdient vaak de voorkeur boven geen moedermelk.’ Dat artikel besprak ik met Emiel mijn vriend.

De medicatie die ik gewend was te slikken, mirtazapine, staat niet op 100% OK (behalve op de site van de POP-poli, ga daar niet zomaar vanuit maar overleg altijd met een gespecialiseerd lactatiekundige). Bij de apotheek hebben we het boek erbij gepakt en bij mijn medicatie stond dat er een kans was dat er 5% van de medicatie bij het kind kwam.
In het Overzicht: Medicatie en Borstvoeding op de site van Kenniscentrum Borstvoeding krijgt mirtazapine een L3: Redelijk veilig.

Met oog op Flynn’s leeftijd, het feit dat ik de pillen ‘s avonds neem en hij meestal pas 11 uur later weer een voeding wil, besloten we, mede in overleg met Stefan Kleintjes, lactatiekundige in Groningen-Bedum van Kenniscentrum Borstvoeding dat ik weer medicatie zou kunnen slikken maar ook door zou kunnen gaan met voeden. Omdat het voeden ons beiden gewoon heel erg goed deed.

Ik had het lastig met het weer opstarten, ik was de eerste dagen compleet van de kaart, maar het deed gelukkig al snel wat het moest doen: het haalde de scherpe randjes er vanaf. In Flynn’s gedrag hebben we niks van een verandering gemerkt, hij was niet suf, zijn slaappatroon veranderde niet, hij was gewoon z’n levendige blije zelf.

Onvoorwaardelijke steun van de man

Ik ben blij de knoop te hebben doorgehakt. Het was de beste keuze voor ons allemaal. Goede begeleiding van bijvoorbeeld een huisarts is absoluut aan te raden, de mijne is erg ‘borstvoedingsgezind’ en dat scheelt enorm. Plus de onvoorwaardelijke ondersteuning van mijn partner Emiel is en was gewoon goud waard.

Inmiddels zitten we bijna op 31 maanden, Flynn en ik, voorlopig zie ik ons nog niet stoppen en dat hoeft gelukkig ook nog niet.

Jeanique

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen