Borstvoeding is helend en kan de geweldspiraal doorbreken

…louterend. Dat was het eerste woord dat in me opkwam toen ik op Borstvoeding.com de oproep las om de redactie te laten weten wat borstvoeding voor jou betekent. Misschien niet de meest voor de hand liggende associatie. Dus lichtte ik dat toe en voor ik het wist stond daar het begin van mijn ervaringsverhaal op het computerscherm. Het bleek zeer helend om het eindelijk eens van me af te kunnen schrijven! Helend! Dat was het woord waar ik naar zocht want het dekte de lading nog beter dan ‘louterend’.

Borstvoeding is helend

Zeker voor mij. Ik groeide op in een gebroken gezin. Ik was kind en ik had geen contact met mijn vader en werd verbaal en fysiek mishandeld door mijn moeder. Al heel jong wist ik dat ik graag kinderen wilde maar later bevond ik mij steeds weer in instabiele relaties met hele foute mannen. In geen geval wilde ik dat mijn kinderen ook zonder vader op zouden groeien, dus schoof ik de kinderwens steeds weer voor mij uit. Tot ik mijn huidige man ontmoette. Inmiddels tikte de biologische klok best hard dus hadden we het al snel over kinderen. Niet veel later was ik nogal onverwacht en sneller dan gehoopt ineens zwanger!

Niets geen roze wolk

Maar toen de zwangerschap eenmaal een voldongen feit was zat ik helemaal niet op een roze wolk. Vrijwel meteen sloeg de angst me om het hart. Door mijn eigen jeugd was ik ervan overtuigd dat een goede start, al in de babytijd, belangrijk is om hechtingstoornissen te voorkomen. De hormonen raasden door mijn lijf en versterkten nog eens de onzekerheid over het aankomend moederschap en mijn twijfels over mijn vermogen om een veilige hechting met mijn toekomstige kind te kunnen krijgen. Ook durfde ik het nauwelijks aan mijzelf toe te geven: ergens was ik bang voor herhaling. Doodsbang om zelf dader te worden en dezelfde fouten te maken als mijn moeder. Ik lijk in veel opzichten zo ontzettend op haar. Ik herinner me zo goed de zoveelste uitbarsting. Het bleek de laatste, want ik verbrak het contact tussen ons definitief. Deze stress wilde ik mijzelf en mijn baby besparen.

Onzekerheid

Terwijl ik dus ontzettend onzeker werd van mijn gebrek aan ‘familievaardigheden’, realiseerde ik me dat ik, met dank aan moeder natuur, tenminste wel één (of beter twee!) instrument(en) tot mijn beschikking had. En ik wist dat ik mijn kind kon koesteren aan mijn borst. Gelijk nam ik mij stellig voor om zeker het eerste half jaar borstvoeding te geven!

Borstvoeding

Maar wat was ik teleurgesteld toen dit toch niet zo gemakkelijk en natuurlijk ging als ik had verwacht. Met de borst kon je toch zo makkelijk troosten? Maar Thibo hapte niet aan en ik wist hem niet goed aan te leggen. Ik probeerde het zo vaak mogelijk, al bij de eerste hongersignalen, maar als het niet meteen lukte en hij huilde dan raakte ik helemaal overstuur. Kraamtranen, of toch meer? Als Thibo huilde gebeurde er iets met me. Allerlei moeilijke gevoelens liepen door elkaar. Nu, een tijdje later, denk ik dat het herbeleving was. Om deze nieuwe wereldburger te leren kennen moest ik mijzelf in hem proberen te verplaatsen en door zijn ogen beleefde ik zelf alle gemis van vroeger opnieuw. Dus naast het hormonenfeest kreeg ik ook last van posttraumatische stress.

Koesteren: moederinstinct of overdrijving?

Gelukkig leerde ik van een lactatiekundige hoe ik Thibo goed kon aanleggen. En legde ik hem aan bij elke kik. Meteen sloeg er weer een onzekerheid toe. Deed ik er wel goed aan? Er zijn zoveel sociale normen over hoe ‘normale’ baby’s zich zouden moeten gedragen maar onze kleine voldeed helemaal niet aan dat plaatje. Thibo wilde bijna elk uur drinken en alleen bij papa of mama op de borst slapen. Ik liet het toe, maar voelde mij er ook ontzettend schuldig over. Ik dacht hem te verwennen door zo ‘klakkeloos’ aan zijn behoeften toe te geven. Omdat ik niet begreep dat mijn wens hem te koesteren voortkwam uit normaal moederinstinct maar eerder dacht dat dit een irrationele tegenreactie was op het gemis uit mijn eigen kindertijd.

Huilen

Ik verdroeg het totaal niet als Thibo huilde of zelfs maar ontevreden pruttelde. Ik trok dan alles uit de kast om hem gerust te stellen maar raakte ondertussen lichamelijk en geestelijk helemaal op. Ik had de energie niet meer om hem naast de frequente voedingen nog te dragen en in slaap te lopen. Niet wetende hoe ik voldoende rust kon krijgen zonder hulp van familie, vroeg ik overal advies en ging op internet op zoek naar informatie over onrustige baby’s. Ik stuitte op zoveel adviezen die gewoon niet goed voelden. Ze kwamen allemaal neer op een variatie van de drie R’s: Rust, Reinheid en Regelmaat of hem ‘gewoon’ laten huilen. Zelfs de lactatiekundige adviseerde dat ik naar een vast voedingschema toe zou werken en het cb wees me er op dat mijn baby meer had aan een uitgeruste moeder en dat hier regelmaat voor nodig was. Ook vrienden en familie suggereerden dat ik door de borstvoeding nooit een ritme zou krijgen en dat ik er best mee mocht stoppen. Wat ik overigens helemaal niet wilde.

Goede hechting en responsief zijn

En hoe zat ‘t dan met voeden op verzoek en de noodzaak om beschikbaar en responsief te zijn voor een goede hechting? Verwennerij… Als ik tegenwierp dat je baby’s toch niet kúnt verwennen, dan luidde het: ‘Ja, maar je kunt ze wel géwennen.’ Ik zocht nog hulp bij de huisarts en osteopaat om te voorkomen dat het op die manier moest maar kwam geen steek verder. Uiteindelijk, ondertussen compleet oververmoeid en bang voor een postnatale depressie, overtuigde de kinderarts me de Rust en Regelmaat aanpak van de ziekenhuis pedagogen toch te proberen. Met het vreselijke vooruitzicht dat, als laatste redmiddel, Thibo zou worden opgenomen zodat ik op krachten kon komen. Ik snapte het niet: waarom hem opnemen terwijl ík er doorheen zat? Hiermee onder druk gezet, deed ik toch een poging. Dankzij het angstvisioen dat we mogelijk gescheiden zouden worden en ik hem dan ook niet meer zelf zou kunnen voeden, slaagde ik er ineens wonderwel in om hem te laten huilen. Verkoudheden, allergie en afvallen Thibo werd prompt zwaar verkouden, kreeg last van een droge, allergische huid en begon af te vallen. Toen zijn groeicurve een flinke buiging omlaag vertoonde, kreeg ik van het consultatieburo het advies om dan maar over te stappen op hypo-allergene nepmelk.

De maat is vol

Ter plekke besloot ik om het weer op mijn eigen manier te gaan doen, hoe vermoeiend ook. Na zo te zijn teleurgesteld door de zorgverleners moest ik steeds meer op mijn eigen gevoel vertrouwen en leerde ik betrouwbare bronnen voor informatie over borstvoeding zoals Borstvoeding.com en het borstvoedingsforum (her)kennen. Wat een verademing, ik was dus toch niet de enige. Eindelijk durfde ik mijzelf toe te staan om toe te geven aan mijn behoefte om mijn baby te verwennen. En aan die van Thibo om te drinken wanneer hij wilde. Na een paar stevige regeldagen voedde ik weer op verzoek. En omdat de borstvoeding bijna vanzelfsprekend hand in hand gaat met samen slapen, veel huid op huid contact, babydragen en, meer algemeen, alert zijn op de behoeften van je kind, groeide hieruit uiteindelijk een manier van omgaan met onze zoon waar ik me heel goed bij voel. En waardoor ook Thibo letterlijk en figuurlijk weer goed in zijn vel zit. Ik zoek niet langer naar ritme maar laat me in onze dagindeling leiden door de behoeften van Thibo. Nu ik mij er niet langer druk over maak of dit wel kan of mag blijkt het totaal niet meer vermoeiend te zijn. Thibo is helemaal vanzelf langer gaan slapen en inmiddels zit er ook meer tijd tussen de voedingen, op de incidentele troostslok na.

Inzicht in vroeger…

Inmiddels voed ik al langer dan het mijzelf voorgenomen half jaar. En meer en meer raak ik ervan overtuigd dat dit dé manier is om een fijne band met mijn zoon te kweken. Ook krijg ik hierdoor steeds meer inzicht in hoe het in mijn jeugd zo mis heeft kunnen gaan, in een tijd waarin men baby’s nog gewoon liet huilen omdat het goed voor de longetjes zou zijn. Al voedend werk ik aan de band met Thibo en tegelijkertijd geef ik voorvallen uit mijn eigen kindertijd een plaatsje. De kraamtranen, onzekerheid en vervelende herinneringen hebben inmiddels plaats gemaakt voor een fijne borstvoedingrelatie. Ik heb een heel stuk van mijn jeugd kunnen verwerken, geen angst meer voor herhaling. Ik kan nu echt genieten van het moederschap. Zo heeft de borstvoeding in enkele maanden voor elkaar gekregen waar anderen misschien wel jaren van therapie voor nodig hebben. Borstvoeding is helend. En daarnaast voor mij ook veilige hechting, troost en verwerking.

Copyright

© | Op dit artikel rust copyright | StefanKleintjes |