Als klein meisje droomde ik al van het moederschap. Dat is ontstaan toen mijn zusje werd geboren. Op foto’s uit die tijd staat een guitig klein meisje met twee sprietige blonde staartjes, dat haar trui omhooggeschoven houdt om zo haar pop te kunnen voeden. Drie was ik. En wanneer onze moeder mijn zusje voedde, deed ik gezellig met haar mee. Dan kreeg mijn pop Miep ook de borst. Vanaf toen wist ik heel zeker; ik zou later ook moeder worden. Dan zouden mijn baby’s ook uit mijn borsten mogen drinken. Natuurlijk!
Al vroeg in mijn schooltijd werd ik gepest en als puber ben ik seksueel misbruikt.
Mijn eigenwaarde is daardoor beneden het nulpunt gezakt. Ik had een totaal vertekend beeld van mezelf en van seksualiteit. Mijn lijf en dus ook mijn borsten kon ik enkel nog zien als gebruiksvoorwerp, niet bedoeld om kinderen mee te voeden.
Heb je na het lezen van dit verhaal ondersteuning nodig? Dan kun je terecht op de website Verbreek de Stilte, of je belt met 0900-9999001.
De eerste bevalling in het ziekenhuis
Op mijn drieëntwintigste werd mijn oudste zoon Sam geboren, na een lange bevalling van zesendertig uur. Ik beviel in het ziekenhuis. De ene dienst na de andere werd gewisseld, waardoor er telkens weer nieuwe mensen aan mijn bed verschenen. Dat versterkte mijn gevoel niet zelf te willen voeden des te meer. Aan mijn lijf werd niet meer geplukt!
Sam kreeg de fles. Ik een post partum depressie. Ik was zo moe. Werkelijk alles was me te veel. Hele dagen surfde ik over internet. Verder kwam ik nergens meer toe. Door de totale afhankelijkheid van zo’n kleintje in combinatie met mijn onzekerheid ontstonden de meest angstaanjagende gedachten. Daar werd ik verschrikkelijk door gekweld. Maar al viel het moederschap me verder behoorlijk tegen, de liefde voor Sam was heel groot. De negatieve gevoelens jegens mezelf bleven aanwezig. Maar op een bepaald moment overwon mijn moederliefde en besloot ik een volgend kindje wèl aan de borst te nemen. Ik wilde het in elk geval proberen. Ik kon immers altijd nog overstappen op de fles. Kunstvoeding zou het dan worden. De gedachte aan mijn eigen kindje aan de borst kon ik wel verdragen. Maar kolven? Daar moest ik niet aan denken.
Twee jaar later, de tweede zoon
Twee jaar later werd mijn tweede zoon geboren. Ik beviel weer in het ziekenhuis. Maar deze keer werd de bevalling grotendeels ‘gedaan’ door mijn eigen verloskundige. Een arts-assistent nam het van haar over tijdens een spannend moment in de persfase. Verder verliep de bevalling heel vlot. Twee uur na de geboorte van Nick waren we weer thuis.
In het ziekenhuis had het aanleggen niet zo willen lukken. Maar eenmaal lekker thuis in bed ging het prima. Tot mijn eigen grote verbazing genoot ik net zoveel van die intieme momentjes als Nick!
Mijn depressieve gevoelens verdwenen als sneeuw voor de zon. Nick groeide gestaag en bij complimenten over al dat Hollands welvaren groeide ik zelf ook. Op de snel verholpen spruw na, hebben we nooit last van kwaaltjes gehad. Precies negen maanden na zijn geboorte, hoe symbolisch, hebben we deze mooie periode afgesloten. Hij had geen tijd meer voor me, onze kleine ontdekkingsreiziger. De ochtendvoeding, die als enige overbleef, bliefde meneer alleen als we samen diep onder de dekens kropen. Dan werd hij nergens door afgeleid.
De psychose…
Sam en Nick waren vier en twee toen de relatieproblemen, die eigenlijk altijd al aanwezig waren, zo hoog opliepen dat ik er gek van werd. Letterlijk. Mijn besluit niet meer samen verder te gaan kon een escalatie niet voorkomen. In mijn vlucht voor de werkelijkheid ben ik in een psychose beland. Mijn familie had wel in de gaten dat het verre van goed met me ging. Dat ik psychotisch was, had niemand door. Ikzelf ook niet. Dat gebrek aan ziektebesef is kenmerkend voor een psychose. Toen eenmaal duidelijk werd dat het helemaal mis was, moest ik daarom onder dwang worden opgenomen. Onder toeziend oog van twee agenten werd ik door een aantal verpleegkundigen gesepareerd. De zware deur viel in het slot en in scheurkleding gehuld bleef ik achter. Hoe dat voelt kan ik niet uitleggen. Die wanhoop is onbeschrijfelijk. Ik was er van overtuigd mijn kinderen voor altijd kwijt te raken. In tegenstelling tot alle andere gedachten die uiting waren van mijn psychotische waan was die gedachte niet irreëel.
Zover is het niet gekomen. Gelukkig niet! Al twee weken na de opname, die drie maanden heeft geduurd, ging de omgangsregeling gewoon van start. Dat betekende dat het grootste gedeelte van de zorg voor de kinderen bij mij lag. Ik was dolblij, maar eigenlijk ging het veel te snel voor iemand die herstellende is van zo’n heftige ziekte. Er brak een zware tijd aan.
Ego-boost
Inmiddels ben ik hersteld. Mijn wonden zijn genezen en ik heb leren leven met de littekens. Ik heb een compleet nieuw bestaan opgebouwd. Ik ben er al lang niet meer rouwig om dat al mijn oude ‘vrienden’ me lieten stikken. Dat bleken gewoon geen echte vrienden, maar schaduwen die zich enkel laten zien als de zon schijnt.
Inmiddels weet ik me omringd met lieve mensen waarvan is gebleken dat ik op ze kan bouwen. Ik heb een fijne relatie en voel me gesteund door mijn nieuwe partner.
De geboorte van wederom een heerlijke zoon maakt het geluk compleet. Kyan is ons cadeautje.
De zwangerschap liep niet op rolletjes en werd een beetje overschaduwd door angst voor een kraambedpsychose. Theoretisch gezien heb ik een iets verhoogde kans op het krijgen daarvan. Sinds twee jaar ben ik vrij van medicijnen. Daarom stelde de gynaecoloog preventief antipsychotica voor. Dat heb ik resoluut afgewezen. Dan zou ik namelijk geen borstvoeding kunnen geven. Dat het vertrouwen in mezelf terecht bleek, gaf me een enorme ego-boost.
De kraamtijd was één grote roze wolk. Hoewel het voeden in eerste instantie helemaal niet zo soepel verliep. Maar deze keer was ik wèl bereid daar de nodige energie in te steken. Ik wist immers dat ik er zoveel voor terug zou krijgen.
Inmiddels is Kyan ruim vijf maanden. De borstvoeding loopt super. Kyan wil graag veel en vooral vaak. Toch voelt het niet alsof er ook maar iets van mijn kostbare tijd verloren gaat. Die knusse momentjes met hem zijn voor mij echt onbetaalbaar. Doorslapen is er hier niet bij. Pas sinds kort zitten we op één nachtvoeding.
Regelmatig zijn er opeens weer een paar rommelige nachten. Soms zeggen mensen meewarig dat ze daar gek van zouden worden. Vergeef me, maar dan begin ik spontaan hard te lachen.
De ervaringen uit mijn verleden zie ik niet langer als zware bagage. Het bleken waardevolle levenslessen waar ik veel van heb geleerd. Borstvoeding geven is voor mij uitermate heilzaam gebleken. Het heeft me geholpen een punt te bereiken waarop ik nooit eerder was; ik ben trots op mezelf.
Je kunt geven zonder lief te hebben, maar niet liefhebben zonder te geven.
-
\t
- Femke, moeder van Sam (7), Nick (5) en Kyan (5 mnd)
Heb je na het lezen van dit verhaal ondersteuning nodig? Dan kun je terecht op de website Verbreek de Stilte, of je belt met 0900-9999001.