Eind augustus reden we met flinke weeën richting ziekenhuis. Ons vierde kindje wilde graag bij ons komen. Ik had op een thuisbevalling gehoopt, maar na een telefoontje met de verloskundige bleek dat toch niet haalbaar.Â
Na een vlotte bevalling lag vroeg in de ochtend van 24e augustus 2013 Lise op mijn buik. Bloot en warm. Heerlijk zacht en nat van de het vruchtwater.Â
Lise was mooi roze. Ze was allert en gaf snel prachtige signalen af dat ze bij me wilde drinken.Â
Beide nog wat ‘daas’ van de geboorte deden we wat pogingen voor de eerste borstvoeding. Het was lastig voor beide, want we moesten samen nog duidelijk bijkomen van de bevalling.
De verpleegkundige vond na de eerste vluchtige poging het wel mooi geweest. Er werd gezegd op een wat dwingende toon dat haar controles nu wel konden plaats vinden. Ik had geen flauw benul van tijd, maar merkte wel dat het hectisch was zo rond mij. Geen moment om echt samen met mijn man alleen te genieten. Er gebeurde van alles om ons heen. Zowel Lise als ik deden het goed. Geen zorgen, maar waarom dan toch zo weinig rust om de eerste kostbare momenten samen te kunnen genieten?Â
De verpleegkundige deed samen met mijn man de controles. Wegen, meten, aankleden en ook het prikken van een bloedsuiker. Als diabetesmoeder is dat nu eenmaal protocol.Â
Nog geen half uur na haar geboorte bleek Lise een erg lage bloedsuiker te hebben. Er kwam snel een kinderarts.Â
Ik stelde voor om Lise nog een keer de borst te geven of mijn antenaal gekolfde melk te geven. Ik had immers flink wat spuitjes met gekolfde melk meegenomen naar het ziekenhuis. Mooi donker geel colostrum lag klaar voor het geval dat… Maar de kinderarts zei dat Lise écht naar de couveuseafdeling moest. Ze viel nu onder het protocol: ‘ernstig lage-bloedsuiker-baby’. In dit protocol was nog niet de mogelijkheid van antenaal gekolfde melk opgenomen. Lise moest aan het infuus. Glucose moest zo snel mogelijk bij haar komen.
Leegte en geen eigen inbreng
Ik begreep ook goed dat er wat aan deze bloedsuiker gedaan moest worden, maar vond het verdrietig dat er weinig ruimte was voor mijn inbreng.Â
Mijn man ging met Lise en de kinderarts mee de kraamsuite uit. Ik bleef alleen achter.
Op de coveuseafdeling werd er echt uren lang geprobeerd een infuus te prikken. Ieder infuus sneuvelde, want de aders van Lise waren nog zo teer. Door aandringen van mijn man mocht hij na een uur pogingen te hebben gedaan om een infuus aan te brengen toch de in mijn zwangerschap gekolfde mamamelk uit de vriezer geven.Â
Maar glucose én borstvoeding leken niet naast elkaar te kunnen, want toen ik eenmaal ook bij de couveuseafdeling arriveerde waren ze nog steeds pogingen aan het doen om met verschillende naaltjes Lise op het infuus aan te sluiten. Ze huilde zo hard en lag onder de warmte lamp eenzaam te spartelen, zoekend naar een warm moederlijf dat haar veiligheid en geborgenheid zou kunnen bieden.Â
Ik stelde steeds voor om tijdens de prikpogingen haar aan de borst te leggen, maar het antwoord bleef steeds gelijk: ‘Nee’. Borstvoeding had geen prioriteit nu. Het infuus wel. Uren verstreken. Lise dronk geen borst, maar kreeg ook geen glucose binnen via het infuus.
Dat haar bloedsuiker laag bleef verbaasde me dan ook niet.
Vijf dagen opname
Lise moest zo hard werken. Ze huilde en huilde maar. Er werd besloten om een lijn in haar naveltje in te brengen om zo daarin de glucose direct aan haar lijf te kunnen geven.Â
Na een ingreep ging de pomp aan en mocht ik eindelijk mijn dochter weer in mijn armen nemen. Haar troosten. Haar voeden met mijn melk.Â
Er volgden vijf dagen opname. Lise bleek het lastig te vinden haar bloedsuiker zelfstandig te reguleren ondanks de vele voedingen aan de borst en het urenlange blote huid op huid contact.Â
Twijfel aan kwaliteit moedermelk
Er werd getwijfeld of mijn melk nu wel goed genoeg was. Ik twijfelde daar niet aan en probeerde de kinderarts te vertellen dat moedermelk áltijd goed van samenstelling is.
Het waren verdrietige dagen waarin ik mij vaak afvroeg hoe het toch mogelijk was dat sommige protocollen zo opgesteld waren en bleven. Inzichten veranderen langzaam, maar een instituut vol regels buigt een stuk minder gemakkelijk mee.Â
Je moet als kraamvrouw wel erg stevig in je schoenen staan om ‘nee’ te durven zeggen tegen de protocollen. Ik ervoer dat, ondanks al mijn kennis over bevallen en borstvoeding, er zo over mij heen gewalst werd. Zelfs met alle ervaring die ik als doula opdeed kan ik zeggen: ‘Een doula die je wensen uit het geboorteplan goed in de gaten houdt is eigenlijk wel een heel goed idee’.Â
Lees ook
- Kolven in de zwangerschap
- Borstvoeding als je diabetes mellitus hebt
- Het Nieuwe Borstvoeding Boek, Stefan Kleintjes, lactatiekundige Groningen-Bedum & Gonneke van Veldhuizen-Staas, lactatiekundige Helmond
- Eten voor de Kleintjes, kleintjes van 0-4 leren zelf eten, Stefan Kleintjes, kinderdiëtist en lactatiekundige Groningen Bedum; 10e druk september 2019
- Bestel hier je boeken bij Kenniscentrum Borstvoeding
Geschreven door
Vera | @verab81