James’ mama vertelt over het rouwwerk

Hoe kolven en doneren van moedermelk na een levenloos geboren kindje kan helpen bij het rouwwerk.

Op 8 december 2015 was ik uitgerekend van mijn zoontje James. Ik had een probleemloze zwangerschap: James groeide als kool, alle echo’s waren goed, hartslag was prima bij iedere controle, evenals mijn bloeddruk. Ik had nauwelijks last van typische zwangerschapskwaaltjes en voelde me fysiek erg goed. Afgezien van de knopen die ik niet meer dicht kreeg, kon ik tot op het einde van de zwangerschap al mijn kleding nog aan. Van achteren zag je niet dat ik van voren een enorme buik had, waar ik zo trots op was.
Op 6 december, twee dagen eerder, ben ik bevallen van mijn prachtige zoon. Een lang en spekkig kind van zeven pond heb ik eruit geperst, met een mooi bol koppie. Een voldragen en gezond kind. Het enige wat mis was met hem, was dat hij niet ademde. Ik ben bevallen van een levenloos kindje die, zo bleek achteraf, pas een paar uur vóór de bevalling in mijn buik is overleden.
Toen ik James eenmaal in mijn armen had feliciteerde een verpleegster in het ziekenhuis me in eerste instantie met de geboorte van mijn zoon. Daarna pas condoleerde ze me. Ik ben haar nog steeds zo dankbaar. Het was namelijk precies hoe ik het voelde en nog steeds voel: de vreugde komt als eerste, dan het verdriet. Beide leven dicht naast elkaar bij me.

Tabletjes

Dezelfde verpleegster zei de volgende dag tegen mij, dat ik tabletjes kon nemen of strakke bh’s kon dragen om de productie van moedermelk te stoppen. Het zou na twee dagen afgelopen zijn. Ik weet nog goed waar ik zat op dat moment: in een grote stoel in de verloskamer, gynaecoloog, ouders, zus, verpleegster om me heen. Ik kon zo helder voelen wat ik wel en niet wilde. Uiteraard zou ik James borstvoeding geven, zo lang mogelijk. Het voelde voor mij helemaal niet goed om dit concrete aspect van het moederschap plotseling af te kappen.

Daarnaast voorzag ik voor mijzelf dat kolven mij ergens misschien zou kunnen helpen in het rouwwerk, dat ik te doen had. Ik had geen idee wat mij te wachten stond in dat opzicht, geen idee hoe dat eruit zou zien.

Een mooie bijkomstigheid van het kolven was, dat ik andere baby’s goed kon laten groeien van mijn witte goud. Zoveel dingen werden tegenwoordig gedoneerd, ongetwijfeld ook moedermelk. In het ziekenhuis hadden ze geen idee of dat zou kunnen. Uiteindelijk ben ik via een lactatiekundige bij het MoedermelkNetwerk terecht gekomen.

Overwegingen

Bovenstaande drie overwegingen kwamen in me op toen ik in die stoel zat. Ik zei, dat ik mijn moedermelk wilde kolven en doneren. Met hulp van de kraamverzorgster begon ik drie dagen na de geboorte van James met kolven en had geen verwachting of het zou lukken. Mijn borsten stonden inmiddels op springen. James lag op dat moment naast me op bed toen ik de elektrische borstkolf aanzette. Intense vreugde toen de melk vrijwel gelijk begon te stromen. Intense pijn en verdriet omdat ik niet het warme mondje van mijn baby tegen mijn borst voelde, maar koud plastic. Vanaf die dag ben ik mijn moedermelk gaan kolven en ik merkte, dat het mij op diverse gebieden veel gaf hoewel ik de positieve impact hiervan soms ook pas later heb ontdekt.

De plaats van kolven en doneren van moedermelk in het rouwwerk
Het kolven gaf me in de eerste plaats een bepaald dagelijks ritme. Structuur en een veilig kader in de chaos waar ik in terecht was gekomen en waarbinnen ik me kon bewegen. Het was een praktische dagelijkse handeling die de emotionele rollercoaster en de gedachten die constant door mijn hoofd spookten – waarom, hoe, wat is er gebeurd?! – niet stopte, maar wel een afleiding daarvan bood.

Daarnaast was de confrontatie met mijn moedermelk en de kolf in plaats van mijn baby zó intens, dat het me (deels onbewust op dat moment) handvatten heeft gegeven om mijn verlies diep in de ogen te kunnen kijken. Door letterlijk te gaan zitten met de situatie zoals die toen was, namelijk mét moedermelk, een kolf en zónder baby, was de pijn en het verdriet zo in mijn gezicht aanwezig, dat er geen ontkomen meer aan was. Net zoals dat ik de bevalling niet kon stoppen, kon ik ook dit proces niet stoppen. Mede hierdoor heb ik het rouwwerk op een hele directe manier kunnen ondergaan en aanpakken.

Concreet

Ook was ik door het kolven op een concrete manier bezig met een aspect van het moederschap. Het was immers het enige tastbare wat ik nog had: ik had geen buik meer, geen levend kindje dat ik aan mensen kon laten zien en waar ik voor moest zorgen. Maar ik had nog wel moedermelk. Ik kon mijn kolf tevoorschijn halen en vragen waar de kolfruimte was. Dat was mijn manier om te laten zien dat ik ook moeder was. Iets wat ik wel van de daken kon schreeuwen. Door het vragen naar een kolfruimte raakte ik soms in gesprek met mensen, die vragen stelden over mijn baby. Afhankelijk van het ‘platform’ op dat moment (de sfeer, entourage, het type mens) gaf me dit ook een kans om te vertellen over mijn intense vreugde en intens verdriet. De reacties hierop waren uiteenlopend, maar over het algemeen werd mijn verhaal positief ontvangen door vreemde mensen. Voor mij was (en is) James zó aanwezig en op deze manier wisten andere mensen ook van zijn bestaan af: in plaats van een fysieke baby te kunnen aanschouwen hoorden ze mijn woorden aan. Die hem net zo goed konden omschrijven als een levend beeld. Bovendien raakte ik mede hierdoor vertrouwd met praten over mijn levenservaring.

Het doneren van mijn moedermelk heeft me in contact gebracht met moeders die aangesloten waren bij het MoedermelkNetwerk. Zij gaven me de bevestiging en erkenning dat ik ook moeder was en altijd zal blijven, iets waar ik op dat moment veel behoefte aan had. Door het gedeelde moederschap en mijn verhaal ontstonden er mooie en ontroerende momenten van verbinding: ik moest hier alleen doorheen, maar ik stond niet alleen.

Tenslotte heeft het kolven mijn fysieke herstel na de bevalling bevorderd. Het is algemeen bekend dat het geven van borstvoeding goed is voor je lichaam. Voor mij was dit fysieke herstel ook een goede ondersteuning in het rouwwerk.

Vier maanden

Ik ben op 9 april 2016 gestopt met kolven, precies vier maanden nadat ik ben begonnen. Ik ben gestopt, omdat ik naarmate de tijd vorderde merkte dat er een andere beweging in mijzelf ontstond. Ik was inmiddels toe om het leven weer wat meer binnen te laten. Bijvoorbeeld door wat langer te wandelen in het bos. Door me wat meer onder de mensen te begeven. Het strakke schema van kolven weerhield mij daarvan. Als James had geleefd was ik doorgegaan met het voeden aan de borst, zolang als het kon. De functies die het kolven nu voor mij had konden blijkbaar voorzichtig plaatsmaken voor andere dingen in het leven. Ik kon het gaan loslaten.

Ik ben zo ongelooflijk blij en dankbaar, dat ik in de week van James zijn geboorte zo helder was. Dat ik de tegenwoordigheid van geest heb gehad om mijn eigen intuïtie te volgen en niet naar anderen heb geluisterd. Mede het kolven heeft mij ongelooflijk geholpen om een bodem te kunnen leggen, zodat ik weer enigszins kon gaan staan en verder kon gaan met het verweven van deze gebeurtenis in mijn leven, met het rouwwerk. Ik heb het samen met James gedaan.

Drie jaar geleden

Het is vandaag, 6 december 2018, drie jaar geleden dat James is geboren. Het rauwe verdriet is anders. Ik heb gemerkt, dat tijd in het rouwproces of het rouwwerk zoals ik het liever noem, geen rol speelt. Een enorme dooddoener is, dat ‘Tijd alle wonden heelt’. Nee, dat is niet zo. Ik kan me soms nog zo voelen als destijds. Soms lijkt het al veel langer geleden dan drie jaar. Het gaat hier om tijdsbeleving en niet om kalendertijd. De vreugde blijft. Het verdriet ook. Eén ding blijft zeker: James.

Jessica Brandwagt
6 december 2018

Lees ook

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden