‘Je moet deze erbij nemen’. De verkoopster van het warenhuis kijkt me streng aan. Ze legt een foam opvouwbaar matje voor de zoveelste keer op mijn nog aan te schaffen babycampingbed. Het is duidelijk, het foam matje moet mee en ze laat zich niet kisten. ‘Ik neem ons eigen matrasje mee’, zeg ik. Snuivende verontwaardiging van de verkoopster: of ik wel weet hoe zwaar dat was. Dit matje is er speciaal voor gemaakt. Sleuren met zo’n lomp matras hoeft echt niet. Dit matje is net zo goed, misschien nog wel beter.
Als kersverse en nog onervaren moeder of vader komt er nogal wat op je af. De enorme verantwoordelijkheid om van alles te gaan bepalen voor een nieuw individu weegt zwaar en nogal wat ouders vragen zich af of ze het goed doen. Sommigen vragen zich in stilte af wanneer ze ‘door de mand vallen’ en iemand ontdekt dat ze eigenlijk niet die geweldige ouder zijn die ze zich altijd voorstelden.
Overal onzekerheden: de arts bij het consultatiebureau die vraagt of je kind al naar zijn handjes keek; daardoor twijfel je opeens of je de wieg of box met juist te veel of te weinig prikkels had gevuld, en daardoor de ontwikkeling van je kind had gedwarsboomd.
De bejaarden in het zwembad die hysterisch gillen dat je zijn ‘oortjes boven water’ moet houden. Dan heb jij het misschien wel op je geweten dat je kind aan verschrikkelijke oorpijnen zou gaan lijden. Of die moeder van de crèche die je kindje vrolijk vijf maanden ouder schat, doet je meteen twijfelen of je kind niet abnormaal groot is. De verontruste gezichten wanneer je vertelt dat je kleine ‘nog’ niet doorslaapt. Tja, dat komt door die borstvoeding, dat moet je natuurlijk zelf weten, maar stop er toch gewoon mee, het is nu echt wel genoeg geweest.
Hebben ze misschien gewoon gelijk met hun dooddoener: ‘happy mom = happy baby’ en is jouw inspanning om je kind de beste voeding te geven niet makkelijk te vervangen door een gelig poedertje? En ja, soms zelfs wildvreemde verkoopsters van babyspullen doen je twijfelen aan de keuzes die jij voor je kind maakt.
Toen ik zwanger was kreeg ik het doorgaans Spaans benauwd van de to do- en afvink lijstjes in de zwangerschapboeken. Spaans benauwd omdat we in een loft op de tweede verdieping in een oud herenhuis woonden. Niet bepaald geschikt voor een jong gezin. Want je had een kinderkamer nodig. Stond in het boek. En die hadden we niet. Wat voelden we ons slecht uitgerust voor onze spruit. Een dikke min op het lijstje dus. En al die trappen, nee dat kon eigenlijk niet hoor. Hop, nog zo’n vette min.
Wat een verademing was de nuchtere kraamverzorgende die ons gerust stelde en meteen alle voordelen van onze situatie zag. Dat we lekker dicht bij ons kind konden zijn, dat nachtvoedingen een stuk makkelijker waren wanneer je de eerste hongersignalen meteen kon waarnemen, dat je kindje zich veilig en geborgen voelde doordat het je hoorde en zag. En die babyfoon? Haha, je hoort ‘m zo toch ook prima? Dat ik die kinderwagen een onhandig ding vond, was prima op te lossen. De draagdoek bood uitkomst, wat mij na enkele malen oefenen zelfs omtoverde tot een letterlijk lopend buffet. Dat was in de wagen toch echt niet gelukt. Al helemaal niet met een fles. En dan het meisje van het kinderdagverblijf dat het ontstoken oogje van mijn kindje genas met een paar druppels van mijn afgekolfde melk. Niks drogist, gewoon moeder natuur. Zo simpel kan het zijn.
Ik las de verkeerde informatie: boeken en websites die het steeds hadden over doorslapen, de kinderkamer, kinderwagen, box, babyfoon en autostoeltje. Borstvoeding was volgens hen een uitermate serieuze, zware maar heilige taak die ‘volbracht’ diende te worden. Maar ze schreven niks over bijvoorbeeld veilige hechting. Onder het mantra dat iedereen ‘het beste’ voor hun kindje wil, wordt te gretig misbruik gemaakt van onzekerheid en nesteldrang van aanstaande ouders. Sommige materiële zaken lijken onontbeerlijk, maar welke baby ligt er wakker van dat zijn wieg geen hippe kleur heeft? Of dat er boven de commode nog geen bijpassend boekenplankje is?
Het foam matrasje heb ik dus in het schap laten staan. Op reis legde ik in het gloednieuwe campingbedje gewoon zijn eigen matrasje. Uiteindelijk bleek zelfs dat bedje overbodig. Mijn kindje sliep liever gezellig bij zijn papa en mama in het grote bed. Daar kan geen winkelwarenhuis tegen op.