Anti-kunstvoeding of pro-borstvoeding?

column370.gifOp een Facebookgroep over Natuurlijk Ouderschap schreef een moeder dat ze kunstmatige zuigelingenvoeding aan haar zoontje gaf. Na een zware bevalling en de daaropvolgende belabberde borstvoedingsbegeleiding vanuit het ziekenhuis, bleek dat haar zoontje na het ontslag afviel en de borstvoeding niet voldoende op gang kwam. De hulp van de lactatiekundige mocht niet meer baten. Ook schreef zij dat ze zich, met al het fanatisme dat volgens haar heerst op de groep, onderhand wel een heel slechte moeder ging voelen.*
Dat zette mij aan het denken. Hoe komt het dat iemand zich een slechte moeder voelt als de borstvoeding niet goed op gang is gekomen? Waarom worden de moeders die borstvoeding heel normaal vinden fanatiek genoemd? Ook de zorgverleners die een moeder proberen te motiveren niet op te geven en het nog eens te proberen worden niet altijd gewaardeerd.
In het mamacaf� loop ik er wel eens tegen aan. Een moeder die wordt uitgenodigd te komen, reageerde met: ‘Jullie zijn toch allemaal anti-kunstvoeding?’
Iedere ouder heeft het beste voor met zijn of haar kind. Beslissingen nemen ouders vanuit hun referentiekader en met de beste bedoelingen. Op diverse fora en facebookgroepen wordt soms flink afgegeven op ouders die het ‘anders’ doen dan de betreffende groep. De passie voor je kind en de keuzes die je maakt zijn zo persoonlijk, dat met een open blik naar een ander kijken moeilijk kan zijn. Die passie en overtuiging leeft ook bij moeders die borstvoeding geven. Met als belangrijk onderdeel het (hormoongestuurde) gelukzalige moment van het kind aan de borst. Soms na veel moeite om de borstvoeding op gang te krijgen, kloven te hebben overwonnen of wekenlang met spruw te hebben geworsteld. Daarnaast heeft de borstvoedende vrouw de natuur en de wetenschap aan haar zijde.

Maar is de groep moeders die langer dan zes maanden of een jaar borstvoeding geeft daarmee per definitie anti-kunstvoeding?
Misschien voelt dat wel zo voor een moeder die de bewuste keuze maakt direct na de geboorte kunstvoeding te gaan geven. En ook voor de moeder die na een paar weken geen zin meer heeft. Of is dat onbegrip door het verschil in het referentiekader?

Ook zijn er de verhalen van moeders die er, zoals de moeder uit de Facebookgroep, alles aan hebben gedaan zonder te slagen. Baby’s die ziek zijn of te vroeg worden geboren, waardoor aan de borst drinken niet kan. Moeders die door onvoldoende kennis, bij zichzelf, omgeving en/of zorgverlening, voortijdig met de borstvoeding stoppen.
De meeste borstvoedende moeders zien heus wel dat daar kunstvoeding voor is uitgevonden. Het is niet beter of hetzelfde als moedermelk of donormoedermmelk, Maar w�l gezonder dan een mengsel van meel en geiten-, of koeienmelk waar vroeger kinderen ook op groot zijn geworden (als de borstvoeding niet op gang kwam).
Ik denk dat er meer aandacht mag zijn voor de moeder waarbij de borstvoeding ongewild niet is geslaagd. De emoties waar zij mogelijk mee worstelt en het rouwproces wat zij doormaakt. Terwijl de wereld toch al op zijn kop staat als je net bevallen bent!

Ik reageerde op haar topic met: ‘Probeer de passie voor borstvoeding die hier kan leven los te zien van jouw situatie. Je hebt niet bewust voor kunstvoeding gekozen maar was ertoe gedwongen door de omstandigheden.’

*toestemming van de moeder

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen