Akkie Hoekstra
Daar zit ik dan. Mijn zoon Henk is twee weken oud, mijn dochter Wieke twee jaar, mijn man is voor het eerst sinds de bevalling werken en uitgerekend vandaag staan mijn borsten op knappen. Het doet zeer. Gelukkig heb ik gisteren met een vooruitziende blik mijn kolf uit de mottenballen gehaald en uitgekookt. Nu zit ik Henk te voeden met naast mij de kolf en daarnaast een extreem nieuwsgierige dochter. Ze is geïnteresseerd in ieder ‘fluppie’ en ‘pieletje’ (betere namen heb ik er niet voor) en wil de kolf graag even uit elkaar halen: ‘ikke dezedie plukke magwel?’.
Mijn mama-meent-het-stem doet het niet zo goed vandaag, dus ik moet haar handmatig bij de kolf weghouden. Maar ik probeer tegelijkertijd Henk te assisteren die bijna verzuipt in de melk. Waarom heb ik uitgerekend vandaag zoveel melk? Waarom niet gisteren, toen mijn man nog lekker met Wieke in de speeltuin zat? Waarom kunnen moeders wel een kind in hun buik laten groeien, maar niet ook even een extra arm?
Als Henk klaar is, is de spanning in mijn borsten nauwelijks afgenomen. De gordijnen gaan dicht en de stekker van de kolf gaat in het stopcontact. Wieke vindt de kolf nu een ‘meetje eng’ worden, dus ze wil graag mijn hand vasthouden. Dat gaat niet, want bij het kolven kom ik ook zonder nieuwsgierige dochter al een hand te kort. Hoe doen andere moeders dat: twee borstschelpen vasthouden en dan de zuigkracht regelen? Gelukkig ligt Henk in de box zijn roes uit te slapen, daar heb ik niet ook nog een hand voor nodig. Om haar angst weg te nemen, leg ik Wieke precies uit wat er straks gaat gebeuren: normaal zuigt Henk aan mijn borsten en dan komt er melk uit. Straks gaat de kolf zuigen en dan kunnen we de melk zien. Wieke wil als sinds de geboorte van Henk graag de melk zien, dus de kolf is gelijk weer haar vriend. Ik blijf het vreemd vinden, kolven met mijn dochters neus bijna op mijn borsten.
Met het gebruikelijke gepriegel zet ik de kolf aan en mik ik de borstschelpen op mijn tepels. Lopen alle kolvende moeders rond met zuigzoenen van hun kolf omdat ze niet kunnen mikken? Als alles in de goede stand staat, stroomt de melk toe. De melk spuit met kracht uit mijn borsten en sijpelt de flesjes in. Wieke vindt het een prachtig gezicht. Ze helpt ook goed, duwt de schelpen tegen mijn borsten aan. De melk blijft maar komen. Wat als een ongemakkelijk avontuur begon, eindigt als een gezellige moeder-dochter activiteit. En het levert flink wat op: 150 cc! Misschien moeten we hier een wekelijks ritueel van maken.