Met mijn gezin slapend om mij heen schrijf ik deze column. Een beetje laatste moment werk deze keer, de inspiratie wil nog niet zo komen. Ik denk na over de ontelbare keren dat ik zelf één of twee kinderen aan de borst had en over diverse andere borstvoedingmomenten van afgelopen week. Ik denk na over wat ik heb gezien of gehoord en wat er de moeite waard is om met jullie te delen. De beelden schieten door mijn hoofd.
Ik denk aan het memorabele moment tijdens de treinreis naar het Dolfinarium. Ik raakte in gesprek met een moeder van een drie maanden oude baby. Deze moeder was zelf nog een tiener, vijftien lentes jong. Maar toen ze haar dochtertje aan de borst legde, veranderde ze op slag in een moeder. Ze was zo zorgzaam voor haar kleine zogende meisje met die donkere bos haar. Het hele tafereel was zo verterend en zo bijzonder, maar aan de andere kant toch ook weer zo vanzelfsprekend.
De zogende moederdolfijn komt ook in mijn gedachten voorbij. We stonden met onze neuzen tegen het glas aangedrukt om een glimp op te vangen van dolfijnenmoeder Naomie met haar pas geboren zoontje King. Samen gleden ze door het water, het leek wel alsof ze ook onder water nog sprongen. King was steeds vlakbij zijn moeder te vinden. Soms zwom hij ‘los’ naast zijn moeder en even later zwom hij met zijn snuit tegen zijn moeder aan, zodat ze de melk in zijn bek kon spuiten en hij kon drinken.
De kolvende vrouw achterin de zaal, tijdens de conferentie over mensenrechten tijdens de bevalling, zie ik ook weer voor me. Ze gebruikte een bijna geruisloze handkolf dus niemand stoorde zich aan het geluid. Zij hoefde op deze manier niets van het programma te missen. Niemand keek hier vreemd van op. De aparte kamer waar de kleine kinderen konden spelen en herrie maken zonder de sprekers te onderbreken, werd ook gebruikt om te kolven. Gezellig een kopje thee erbij en kletsen samen. Iedereen straalde uit dat kolven net zo normaal is als je kind aan de borst hebben en dat het dus ook niet achter gesloten deuren hoeft te gebeuren.
Dan waren er nog de momenten dat borstvoeding even ter sprake kwam, zo ook tijdens de zwemles van kleuterzoon. De vader naast mij zag mijn dreumeszoon drinken. Dreumeszoon lag daarbij bijna ondersteboven en haalde allerlei capriolen uit. De vader vertelde met stralende ogen over zijn jongste kind van net twee weken oud en hoe die heel rustig aan de borst lag.
Tijdens diezelfde zwemles praatte ik met een zwangere die vertelde dat ze haar dreumes aan de borst had en dat ze naast deze hummel haar nog ongeboren kindje zeker twee jaar wilde gaan voeden. Ze uitte haar verwachtingen over het tandemvoeden terwijl ze liefdevol haar hand op haar zwangere buik legde.
Dit zijn de borstvoedingsmomenten die nu als eerst in mij opkomen, met andere, vaak wildvreemde mensen. Momenten die ik niet plan en ook niet opzoek. Ze komen onverwacht en haast als vanzelfsprekend wekelijks voorbij. Deze momenten vertederen of verrassen mij. Maar bovenal bevestigen ze dat borstvoeding voor velen een wezenlijk onderdeel van hun leven is. Natuurlijk en vanzelfsprekend.