Bijvoeding en het Grote Loslaten

column-97.jpgEn toen kwam de dag dat alleen borstvoeding niet meer genoeg was. De dag dat ons zoontje begon met de bijvoeding. Een compleet nieuwe fase waar ik me al tijden van tevoren op aan het voorbereiden was. Op het borstvoedingsforum had ik wel eens gelezen over het bijvoedingsforum. De artikelen waarnaar werd verwezen op het bijvoedingsforum zetten me hard aan het denken. Vooral een plaatje over hoe eten een continu proces zou kunnen zijn.
Daarin worden drie fases getoond. In de eerste fase krijgt een baby alleen nog borstvoeding, op verzoek natuurlijk. In de laatste fase wordt een kind geacht zelfstandig te kunnen eten. Daar tussenin zit een fase waarin het kind ook zelfstandig zou kunnen eten. Maar wat blijkt, veel ouders halen vanaf de start van de bijvoeding de controle volledig bij hun kind vandaan. Het kind krijgt een bordje prut voorgeschoteld en krijgt de prut naar binnen gelepeld. Als hij zijn hoofdje wegdraait, wordt een hele trukendoos uit de kast gehaald om het kind zijn bord leeg te laten eten. Van lepeltjes die vliegtuigen nadoen, tot het kind voeren terwijl het afgeleid wordt door de tv.

Nee, dat paste niet in mijn opvoedingsstijl. Ik gaf Berend borstvoeding op verzoek en het leek mij heel natuurlijk om ook bij de bijvoeding de controle over het eten bij Berend te laten. Dus gingen we rapley-en.

Spannend, want ik kende niemand in mijn omgeving die dat deed. De eerste reactie van mijn moeder gaf evenmin moed: ‘Dat kan niet, dan stikt hij!’ Bovendien vond ik het best moeilijk om afscheid te nemen van de periode dat Berend alleen moedermelk kreeg. Nu zou zijn lijfje belast worden met allerlei lichaamsvreemde stoffen. Zou dat wel goed gaan?

Berend vond het leuk. Hij at amper van de bijvoeding, maar had er zichtbaar lol in. Als onervaren moeder ging ik me na een tijdje toch wel een beetje zorgen maken. Vriendinnen en de arts op het consultatiebureau hadden het over boterhammen, pap, avondeten en tussendoortjes, terwijl mijn Berend iedere dag wat brood en één of twee hapjes van zijn stukje fruit at. Hij groeide en ontwikkelde zich echter uitstekend, dus dat stelde ons wel weer wat gerust.
Desondanks heb ik regelmatig op mijn handen moeten zitten met mijn lippen stijf op elkaar om te zorgen dat ik me niet met zijn eten ging bemoeien en hem ging stimuleren om tóch nog dat extra hapje te nemen. Zo begon mijn worsteling als moeder om mijn kind los te laten en de ruimte te geven die hij nodig heeft al op erg vroege leeftijd.

Maar onze moeite en ons geduld werden beloond. Berend, en later ook Fiene, kregen uiteindelijk de smaak te pakken en gingen rond tien maanden eten. De kennismaking met eten hebben ze op hun eigen tempo en op hun eigen manier kunnen doen. De momenten dat we vol trots naar onze kinderen kijken en zien hoe goed ze zelf kunnen eten en hoeveel plezier ze daarin hebben, zijn inmiddels niet meer te tellen.

Bedankt Stefan voor alle artikelen op borstvoeding.com en het bijvoedingsforum. Alle informatie en tips hebben ervoor gezorgd dat we de controle los durfden te laten en de bijvoeding op een heel relaxte manier bij de kinderen hebben kunnen introduceren. Super!

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen