Beide kinderen moest ik uitkleden, om ze na een vleeskeuring op het consternatiebureau weer aan te mogen aankleden. Daarna begon het wachten, het wachten op iemand die ik waarschijnlijk nog nooit had gezien. En zoals altijd duurde dat wachten een eeuwigheid.
En ja hoor, ik trof inderdaad een onbekende: weer een andere consultatiebureau arts. Ze werd ingewerkt door de wijkverpleegkundige en ze zouden samen het gesprek doen. De arts stelde zich vriendelijk voor en gaf aan mij nog nooit gezien te hebben. Waarna ik het niet laten kon om op te merken dat ik hier steeds nieuwe gezichten zie, dus dat het mij niet verwonderde. Mijn oudste kwam voor de oogtest, mijn jongste voor haar inentingen. Ik had namelijk ooit al te kennen gegeven enkel te komen voor de inentingen en testen, en verder geen ‘goedbedoelde‘ adviezen nodig te hebben.
Mijn oudste had geen zin in dit alles. Ze begon een scène te schoppen door een lekkere peuter-puber-bui te laten zien. De wijkverpleegkundige vroeg of dit vaker gebeurde en zonder mijn antwoord af te wachten, zag ze opening om hun nieuwe stokpaardje te promoten. Ongevraagd stak ze van wal: ‘Geef je haar genoeg complimenten? Doe je wel aan straffen en belonen?’ Ik keek of ik water zag branden. Ze ging verder: ‘Er is een nieuwe methode namelijk. Helemaal geweldig, het heet Tripple P en…’ Ik liet haar de zin niet meer afmaken en gaf aan dat mijn nekharen overeind gingen staan van deze methode. ‘Wij doen grotendeels aan AP.’ De beide dames keken me aan en leken niet te luisteren. Ze gaven te kennen dat deze Tripple P helemaal dé methode was en ratelden vrolijk verder. Ik hoefde enkel mijn aandacht te verliezen en mijn eigenwijze gezicht sprak inmiddels boekdelen. Ze begrepen het, want ze begonnen snel over iets anders. Mijn oudste dochter moest iets nabouwen van vier blokjes, ondanks dat we naar mijn weten alleen voor de oogtest kwamen. Ook daar had ze geen zin in. Ze trok nog net haar wenkbrauwen niet omhoog van verveling. De arts zat flink in haar elektronische dossier te tikken, onder andere dat mijn dochter de opdracht ‘niet gehaald’ had. Ondertussen had mijn dochter in vijf minuten een puzzel van 24 stukken in elkaar gelegd. Helaas… niet geslaagd, want dit was niet de opdracht.
Toen was mijn jongste van bijna een jaar aan de beurt. Hollands glorie zat ze daar op tafel, met haar ongeveer vier onderkinnen. ‘Tja, ze groeit niet genoeg’, was de conclusie. Op de gewichtscurve voor de met chemische poeder gevoede kinderen volgde ze niet netjes de lijn. De arts en verpleegkundige keken me bezorgd aan. ‘Dat is bijzonder’, gaf ik te kennen. ‘Naar mijn weten groeit ze keurig!’. En hopla, de woordenkots barstte weer los: ze moest meer vast voedsel want ze groeide écht niet genoeg. Ze moest minder afhankelijk zijn van moedermelk. Een kind wat voldoende voedsel kreeg kon prima de nacht doorhalen. ‘Pardon?!’, riep ik uit. Mijn rolmops komt dus blijkbaar te kort? Omdat ze niet doorslaapt? Ze is ondervoed?
Vaag hoorde ik nog iets dat het ‘geven en nemen spelletje’ pas met veertien maanden hoefde volgens hun boekje, en dat ze dit dan weer wel knap deed.
Ze zagen blijkbaar geen heil meer in deze fanatieke borstmama die niet te paaien was voor hun Poederpraat en Drievoudig Pesten van je kind. Mijn gedachten dwaalden verder af en ik hoorde enkel: ‘Misschien moeten we het hier maar bij laten.’ Je zag hun fanatisme afnemen. De nieuwe arts vroeg kortaf: ‘Zijn er nog bijzonderheden verder?’
Bijzonderheden. Tja, wat noem je bijzonder. Ik zei: ‘Wat mij betreft niet, maar voor jullie wellicht wel. Ook mijn oudste krijgt trouwens gewoon borstvoeding, ze zijn samen live and kicking aan de borst! Fijne middag gewenst dames en voor alsnog bedankt!’ En ik verliet de spreekkamer.
Bedankt waarvoor zul je denken. Nou, bedankt voor deze wederom ‘bijzondere’ meeting en bedankt voor de inspiratie voor weer een nieuwe column over mijn consternatiebureau.