Ik ben een levend wezen, ontstaan en gegroeid uit twee mensen. Het resultaat van miljoenen jaren evolutie, groei en sociale ontwikkeling. Maar diep in mij sluimert nog steeds de basis van mijn verre voorouders. Het moederschap bracht deze verborgen instincten terug naar boven.Ԭ Instincten die niet enkel terug te vinden zijn bij mijn voorouders, maar ook in veel andere levende wezens rondom ons.
‘s Nachts, als mijn zoon zijn middernachtslokje drinkt, ben ik soms een mamavarken. Ik lig volledig suf op mijn zij in bed terwijl mijn kleine spruit zelf op zijn buikje de tepel zoekt om de melk naar binnen te slokken. Ik hef hoogstens mijn arm een beetje op, of verrol een beetje zodat hij ook nog aan de andere kant kan. Meer doe ik ondertussen niet, enkel zalig soezen.
Overdag daarentegen, voel ik meer sympathie met een mamageit. Mijn jong duwt en trekt ook enthousiast aan mijn borst om toch maar een extra slokje melk te verwerven en dan terug zijn weg verder te zetten. Soms vergetend dat hij de tepel nog vast heeft, wat vrij pijnlijk is.
Tijdens zijn spel neem ik regelmatig de rol van leeuwin op mij. Loom lig ik in de zon op zijn speelmat. Terwijl hij rond en over mij wriemelt en nieuwe vaardigheden oefent. Met een half oog rust ik wat, toch steeds paraat om in te grijpen als hij toch weer ergens komt waar hij eigenlijk niet moet zijn.
Als hij ziek of moe is, verander ik in een kangoeroe. Stevig tegen mijn buik, in mijn armen, of nog makkelijker in een doek, slaag ik er toch zo in om mijn dagelijkse taken verder te zetten, zonder zijn nood aan mama te negeren.
Tijdens zijn avondeten zijn wij net vogelouders. Nauwgezet voer ik hem stukjes of lepeltjes. Dat terwijl zijn papa een lepel, extra (nieuw) hapje of bekertje water brengt.
Na zijn bad verander ik in mama-aap. Nauwgezet controleer ik zijn huidje, vingers, teentjes. Zijn haartjes worden met zachte hand in de juiste plooi gelegd. Terwijl hij lekker geniet.
‘s Nachts als hij een enge droom heeft veranderd ons bed in een grote kattenmand. Liefdevol trek ik hem tegen mij aan, zo dicht mogelijk tegen mijn hart. Mijn armen stevig en beschermend om mijn kleine jongen terwijl ik zachtjes zing om de boze nachtmerries weg te jagen.
Maar boven alles ik ben een mens… Ik kreeg de gave om te kunnen denken, te voelen en te weten. Dat maakt mij beïnvloedbaar zodat ik al deze dieren in mij vergeet. Ik word zo gestuurd dat veel van mijn instincten en aangeboren wijsheden verloren gaan. ‘¨Mijn zoon daarentegen weet nog precies hoe alles moet. Vanaf de geboorte wist hij precies wat hij met de tepel moest beginnen, waar hij alles moest zoeken. Maar met elk stapje, elke nieuwe vaardigheid zie ik hem beetje bij beetje vergeten. Het hoort er bij. We zijn immers mensen.
Alleen hoop ik stiekem dat hij op het moment dat hij vader wordt, samen met zijn toekomstige vrouw, al deze dieren nog eens opnieuw ontdekt, om de cirkel van het leven en de evolutie terug rond te maken.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding