Knikkende knieën, klotsende oksels en zweet in de bilnaad… 24 april 2013. Ondanks mijn eerdere ervaring met sectio’s zou dit toch wel de primeur worden. De zogeheten ‘natuurlijke keizersnede’ stond gepland. Een nieuwe manier van het uitvoeren van een sectio waarbij je onder andere mee mag kijken wanneer je baby uit de buik wordt gehaald en niet meer bij je weg hoeft wanneer daar geen medische indicatie voor is.
Mooie beloftes, nog mooiere ervaringen, rooskleurige artikelen en nieuwsuitzendingen deden de ronde. En het allermooiste was dat ons derde wonder op deze wijze geboren zou mogen worden. Zou het allemaal zo rooskleurig worden als ons is beloofd? Zo fantastisch als de ervaringsdeskundigen omschreven?
Zoals afgesproken meldden wij ons de dag van de bevalling netjes op tijd. Diezelfde ochtend hadden we nog heerlijk aan de ontbijttafel gezeten met ons vieren, na een uitgebreide knuffelsessie in ons grote bed. Nog even en dan zou dit alles nooit meer hetzelfde zijn en zouden we voortaan met zijn vijven knuffelen in bed.
Volgens plan werd ik naar mijn kamer gebracht, werden de laatste controles gedaan en kon ik naar de vercouver geloodst worden. Het infuus zetten ging moeizaam maar werd uiteindelijk in mijn arm gezet en ik werd klaargemaakt om de OK te betreden. Wat een wereldwijf, de anesthesist die mij zo op mijn gemak stelde! De spanning steeg, adrenaline op en top.
Ik was deze keer voor het eerst helemaal helder en bij de pinken op het moment dat ik de OK binnen gereden werd. Het overleg over de operatie kreeg ik mee, en kon ondertussen eens rustig rondkijken op de kamer. Hier zou het allemaal gaan gebeuren!
De ruggeprik was gezet en mijn partner en eigen verloskundige konden komen. Helaas liep niet alles zoals gepland en daalde mijn bloeddruk zo snel dat ik aan de zuurstof belandde. Ik deed zo mijn best om bij te blijven, maar helaas zakte ik af en toe weg. Ik mocht dit niet missen! Niet nog een keer! Ik wilde alles, maar dan ook alles tot in detail meemaken en kunnen navertellen!
Op het moment dat ze mijn zoon uit mijn buik pakten lieten ze het doek zakken. Gelukkig was dit op een moment dat ik helder genoeg was om het mee te maken. Eindelijk, onze prachtige zoon. Wat was hij mooi. Wat was hij perfect. Wat was hij uniek en fantastisch. Hij begon gelijk te plassen waardoor iedereen vreselijk moest lachen.
Ik zag hem geboren worden en kreeg hem bij me gelegd onder de warmte deken. Een natte, kleffe baby onder de huidsmeer en bloed. Zo warm, zo puur. Daar was hij en hij hoefde nergens heen. Hij mocht bij ons blijven. Op mijn borst. Ik kon hem ruiken, bewonderen, bekijken en voelen. Tranen rolden over onze wangen, wat was dit prachtig. Wat een ervaring. Hoe de rest verlopen is op de OK ben ik volledig kwijt. We zaten in een roes. Op ons eigen eilandje. En de wereld kon me gestolen worden.
Mijn zoon deed op de operatietafel vreselijk veel moeite om zich naar mijn borst te manoeuvreren en zo helder als hij was begon hij driftig te zoeken naar zijn eerste levensbehoefte: de borst. Veilig en warm bij zijn moeder. Helaas lukte voeden op de OK nog niet, maar binnen het uur lag ik op de uitslaapkamer met een poedelnaakte baby nog op mijn borst. Na de eerste betoverende slokken aan de borst hebben we hem een luier om gedaan om hem vervolgens weer terug te leggen op zijn veilige plek: op mijn borst. En hier heeft hij de eerste twee dagen gelegen. Zonder onderbreking. Onze kennismaking, een geweldige ontmoeting. Een start voor het leven. Mijn boobminded babyzoon wist de weg als geen ander. Wat helend, wat een sprookje. En wat zijn wij blij dat we deze prachtige ervaring hebben mogen opdoen. Dit belooft vast een pracht van een borstvoedingsperiode te worden! Toch?
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding