Abel huilt. Ik hou hem vast zodat hij kan drinken maar hij strekt zich naar achteren. Ik probeer zachtjes zijn hoofdje te sturen maar hij wil er niks van weten. Ik praat zachtjes tegen hem en aai hem over zijn bolletje. Niks helpt. Hij blijft resoluut weigeren. Ik krijg het er warm van. Mijn borsten voelen vol aan en Abel heeft al een halve dag niet gedronken.
Hij is doodmoe en moet dringend slapen. En nog los van het feit dat hij meestal aan de borst in slaap valt, zit het me helemaal niet lekker dat hij dan zonder te drinken naar bed gaat. Het jongetje moet toch honger hebben? Ik ben minstens zo uit mijn doen als hij.
Abel is snipverkouden. Uit zijn neus hangen dikke plakkaten snot en hij haalt piepend adem. Waarschijnlijk is hij een keer geschrokken toen hij probeerde te drinken en geen adem meer kon halen? Een andere reden kan ik niet bedenken voor zijn onverzettelijke onwil om te drinken. Het normaal zo opgewekte kereltje jammert de godganselijke dag. En omdat het wondermiddel borst dit keer niet kan worden ingezet, sta ik met lege handen.
Abels vader springt in. Hij ontdekt dat Abel rustig wordt als hij hem in zijn armen houdt en met ferme pas rondjes door de kamer loopt. Na een tijdje valt hij zelfs in slaap. Hoera! Dat is een geluk bij een ongeluk. Want we hadden nog geen alternatief voor de borst gevonden en Abels papa had in mijn afwezigheid al een paar benauwde avonden met een krijsend kind doorgebracht. Fijn dat we een andere manier hebben gevonden om hem in slaap te krijgen. Maar nu moet hij nog wat eten.
Ik haal mijn kolf tevoorschijn en al snel staat er een flesje melk op tafel. Omdat ik er niet zoveel vertrouwen in heb dat Abel de fles wél pakt, doe ik er maar weinig in. En inderdaad, ademen met een speen in zijn mond gaat natuurlijk ook niet. Een lepeltje dan maar. Ha, dat werkt wel. Hij lijkt wat helderder te worden als hij zich realiseert dat hij écht wat kan drinken. Hij hapt gretig naar het lepeltje en slurpt de melk er vanaf. Maar het zijn hele kleine hoeveelheden die hij binnenkrijgt. En in zijn ongeduld stoot hij ook nog de helft van het lepeltje. Ik ga op zoek naar het spuitje dat ik nog had. Abels vader spuit heel langzaam de inhoud in het mondje van zijn zoon, die het met graagte opslobbert. Gelukkig, hij eet wat!
Die nacht wordt Abel huilend wakker. Hoewel zijn neus open lijkt, wil hij toch niet aan de borst drinken en ik ga met hem naar beneden om de andere gezinsleden nog wat nachtrust te gunnen. Na wat op en neer te hebben gelopen, trek ik mijn shirt omhoog, hou Abel stevig vast ter hoogte van mijn borst en imiteer de ferme pas van papa. Na een paar minuten zie ik Abels mondje happende bewegingen maken en uiteindelijk de borst pakken. Hij drinkt! Ik ontspan zelf ook onmiddellijk. Hij drinkt! Het dieptepunt is voorbij. Abel weigert nog een paar dagen af en toe, maar gelukkig niet meer iedere voeding.
De vanzelfsprekendheid van de borst die voedt en allerlei grote en kleine problemen oplost, is ineens verdwenen als je kind de borst weigert. Ik was daarom erg blij met de aanwezigheid van Abels vader, die wat makkelijker dan ik, met mijn vanzelfsprekende borsten, overging op plan B. En ik was nog blijer dat het uiteindelijk allemaal niet erg lang duurde. Want het was een zenuwslopende toestand.