Zolang ik borstvoeding geef, ben ik me bewust van de continue spanning tussen moeders die kunstmatige zuigelingenvoeding aan hun baby geven en zij die borstvoeding geven.
Als Amerikaanse democraten en republikeinen vliegen ze elkaar in de haren zodra het onderwerp ter sprake komt.
Een conflict tussen beide ‘partijen’ lijkt constant op de loer te liggen.
Wij columnisten ondervinden dat regelmatig bij de heftige reacties op onze columns.
Ondanks onze voornemens respectvol te communiceren, blijken onze woorden niet zo opgevat te worden zoals we ze bedoeld hebben. Of wordt onze boodschap anders opgevat dan bedoeld was. We krijgen dan een hoop boze reacties op onze mening. Jammer, want een columnist heeft de vrijheid haar mening te uiten. De column is juist bedoeld om tot discussies te prikkelen, niet om te kwetsen.
Waarom voelen mensen zich zo snel aangevallen, beledigd, gekwetst, miskend, onbegrepen als we in de columns onze uitgesproken positieve visie op borstvoeding onder woorden brengen? Of onze aanpak met betrekking tot opvoeding in het algemeen?
Hoe kan dat toch?
Komt het omdat de twee partijen behoorlijk zwart-wit denken? Zoals George Bush sprak: You’re with us, or against us.
Omdat ik een de-borst-propagerende-borstvoedende moeder ben, ben ik dan automatisch tegen kunstmatige zuigelingenvoeding?
Ik propageer borstvoeding misschien wel om dezelfde reden als vele moeders die fijne ervaringen hebben met het geven van kunstmatige zuigelingenvoeding: ik gun het de ander. Mijn borstvoedingsverhaal is een prachtverhaal, vol liefde, verbondenheid en de beste voedingsstoffen voor mijn baby, peuter, kleuter.
Er is een keerzijde, en die keerzijde kan nou net de succes-story van een kunstvoedende moeder zijn: vrijheid voor de moeder en een vader die het voeden kan overnemen, met name ‘s nachts. De moeder die voor kunstmatige zuigelingenvoeding koos en van deze vrijheid geniet, gunt de ander hetzelfde. En zal er enthousiast over vertellen.
Degene die haar verhaal uitdraagt en haar gedrag vertoont (kunst of borst), krijgt een reactie.
Maar zowel kunstvoedende moeders als borstvoedende moeders worden vaak op een afwijzende manier aangesproken op hun keuze.
Het voelt misschien oncomfortabel als je als moeder die kunstmatige zuigelingenvoeding geeft, in een met borstvoeding gecertificeerd ziekenhuis ligt.
En hoe machteloos en boos voel je je als moeder die borstvoeding wil geven, en je ligt in een ziekenhuis waar de verpleging je baby maar alvast een fles met koemelk heeft gegeven tegen alle afspraken in.
Ik denk dat bijna iedere zwangere vrouw het voornemen heeft een prachtige liefdevolle moeder te worden die handelt in het belang van haar kind. Dat kan niet anders, dat is gewoon intuïtief zorgend gedrag. Voorstanders van kunstmatige zuigelingenvoeding en voorstanders van borstvoeding verschillen echter van mening over wat goed is in het belang van het kind.
Iedere vrouw mag de overweging maken: ga ik mijn borsten gebruiken of wil ik dat niet?
En iedere vrouw zal in meer of mindere mate twijfel voelen over haar beslissing. Want elke keuze heeft zoals gezegd voor- en nadelen voor de moeder en voor het kind.
Dan is er vervolgens nog één opdracht voor die moeders: durf achter je keuze te staan. We leven in een land waar je een mening mag hebben. Kom in het reine met je keus. Je hebt je geïnformeerd en bent op basis van die informatie je weg gegaan. Dan is het goed. Je hoeft je niet te verdedigen. Vertel jouw waarheid rustig en duidelijk. Maar luister ook naar de ander. Ook zij heeft haar verhaal.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding