Bianca Ochse
Zeven jaar terug… Net 26 jaar was ik en de trotse moeder van een prachtige dochter. Een dochter die de borst kreeg en het hier prima op deed. Ik herinner me de momenten vlak na haar geboorte in het ziekenhuis. Het personeel had het druk en daar lag ik dan, na een vlotte bevalling, met mijn dochtertje in mijn armen. Niemand vertelde me wat ik moest doen, maar ik had gelezen dat het belangrijk was om meteen na de geboorte aan te leggen om de borstvoeding een grote kans van slagen te geven.
Ik legde haar tegen mijn ontblote borst en instinctief begon ze te sabbelen en vervolgens te drinken. Na een uur kwam er een verpleegkundige langs en ik vroeg haar of we het goed deden. ‘Ja hoor, prima’ werd er gezegd. Gelukkig was dat ook zo! Vanaf het eerste moment liep de borstvoeding goed. Mijn dochtertje dronk en was tevreden en ik voedde alsof ik nooit anders had gedaan. Het was gewoon genieten.
Vier maanden later kwamen we op het consultatiebureau. Vier maanden van volledige borstvoeding hadden van mijn kleine meid een bolle, blije en blozende baby gemaakt. Ze werd gewogen en daar kwam het oordeel van de verpleegkundige: ze wordt wel erg dik, je moet haar minder voeden.
‘Minder voeden?’ vroeg ik verbaasd, ‘maar ze krijgt borstvoeding, dat hoort toch op verzoek?’
Niet volgens deze verpleegkundige. Haar advies was voeden op de klok, dan kwam het wel goed. Misschien was er wel iets mis met de schildklier van mijn dochter. Als ze zou blijven aankomen dan moesten we dat maar eens gaan onderzoeken. Vetzucht werd genoemd en zelfs Elvis Presley werd er gekscherend bijgehaald, want die had het ook gehad en we weten allemaal hoe het met hem afliep.
Daarmee was de kous af, ik kleedde mijn kleine dikkerd weer aan en daar gingen we dan.
Boos was ik niet, verdrietig niet en ook niet ongerust. Ik was alleen maar erg verbaasd over zoveel onwetendheid bij een instituut dat in het leven is geroepen om de gezondheid van kleine kinderen te controleren en naar aanleiding daarvan vrijblijvende adviezen te geven.
Met mijn moeder had ik het tijdens mijn zwangerschap regelmatig gehad over borstvoeding en dat een baby heel goed zelf aan kan geven of het voeding nodig heeft. Voeden op verzoek was voor mij dus een vanzelfsprekendheid.
Ik trok me niks aan van dit belachelijke advies en ging gewoon door zoals ik het de afgelopen vier maanden had gedaan, tot grote tevredenheid van mijzelf en mijn dochter. Ik lachte om de gekke verpleegkundige, maar hoe anders had het kunnen zijn? Wat als ik me als jonge moeder gek had laten maken door deze opmerking? Hoe rot had ik me kunnen voelen en hoeveel andere jonge moeders had ze zo al van de borstvoeding afgeholpen? Moeders die, onder invloed van hormonen, onzeker waren geworden door dit advies en die misschien niet zoveel steun uit hun omgeving kregen.
Nu zeven jaar later ben ik net voor de derde keer moeder geworden. Wat een verschil in benadering heb ik al ervaren! Het ziekenhuis waar ik ben bevallen is volledig gericht op het geven van borstvoeding. Het personeel is geschoold.
Na de bevalling werd er meteen aandacht geschonken aan het aanleggen van mijn pasgeborene, een heel verschil met hoe het er de eerste keer aan toeging. Ook bij het consultatiebureau is men enthousiast over het feit dat mijn kinderen de borst krijgen. Mijn tweede kind heeft zestien maanden bij me gedronken en ik word erom geprezen.
Wat vind ik het fijn om te ervaren dat er in een relatief korte tijd toch al zo’n verbetering heeft plaats gevonden wat betreft borstvoedingsbeleid en wat juich ik dit toe!
En wat betreft mijn dikke dochter van destijds: zij is uitgegroeid tot een prachtige, slimme dame van zeven jaar die vrijwel nooit ziek is.
Wij zijn dik tevreden!