Dinte ne bosj

Als baby huilde hij hard en lang. Een effectieve remedie was aanleggen aan de borst. Iets anders hielp niet. Finn was naast stugge drinker ook volhardend in wat hij wenste: borst dus. De hele dag, ‘s avonds en ‘s nachts bij voorkeur ook wel een keer of twee drie. Wij voedden letterlijk de klok rond!
‘s Nachts gaat hij aan het infuus, het ‘Finnfuus’, plachten wij in huis te zeggen. Finn lag dan naast mij in bed en koppelde zichzelf aan. De keren dat ik wakker werd en dacht: “Hé, lig jij hier nou nog?” zijn talloos. Rustig slapend, soms een slok.

Twee jaar later was in dit patroon weinig veranderd. Finn at weinig en dronk overdag uit niet veel anders dan aan de borst. Tuitbekers, drinkbekers, veldflessen… het kon hem allemaal niet bekoren. ‘s Nachts echter haalde hij de schade ruimschoots in aan de borst. Intussen beschikte Finn buiten huilen en volharding over iets nieuws wat hem kon helpen zijn doel te bereiken: vocabulaire! Amper twee jaar oud en volzinnen te over.
In ons streven naar goed ouderschap trachten wij Finn bij te brengen dat hij ergens lief om kon vragen. Dit wilde Finn wel: heel liefjes, met het líefste stemmetje dat je ooit hoorde klonk het dan: “dinte ne bosj?” (vertaald: drinken aan de borst?) Ja hoor, kom maar.

Soms echter had mama er even geen zin in. Of kwam het haar niet uit. Of had ze er écht even geen zin in! Op een stellig “nee lieverd, nu niet”, klonk dan nog eens “dinte ne bosj?” Iets minder lief stemmetje, meer vragend, zoals wij volwassenen dit plachten te doen. Met een intonatie van: dit is wel in een vraagvorm gegoten, maar ik verwacht wel een positieve respons. Deze positieve respons bleef soms echter uit. Oei…, dwingend nu: “dinte ne bosj!” Nee schat, even niet. Geen zin, tijd, straks weer. Hierop volgde onherroepelijk een kind wat alles uit de kast haalde: schreeuwen, huilen, zielig, boos…
“Wat wil hij nu eigenlijk?” vroeg een moeder eens toen ons lieverdje al schreeuwend voor in het fietsstoeltje zat uit te razen terwijl we op zijn oudste broer stonden te wachten voor school. “O, terug naar het bos”, antwoordde ik wat afwezig. Verbaasde blik van de wachtende moeder. Zal wel denken dat wij iedere dag naar het bos gingen!

Finn gaat inmiddels zelf naar school en drinkt al een hele tijd niet meer aan de borst. Maar soms, naast me in bed, in het stadium tussen slapen en waken, is er die zoete herinnering: “mama, drinken aan de borst…” mompelt hij dan, om vervolgens weer in diepe slaap weg te zakken.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen