Stel je voor: je zit op een terras en een baby van een maand of acht, negen krijgt een fles in zijn handjes gedrukt. De baby speelt met de fles, zet zijn tandjes op de speen, trekt hem eruit, lacht als de melk over zijn snoet sproeit. Schattig beeld, toch?
En dan nu het echte werk: zelfde baby, zelfde terrasje, alleen dit keer krijgt de baby de borst. De baby drinkt, laat los, kijkt om haar heen. Ze hapt weer aan. Ze zet even haar tandjes op de tepel. De moeder koppelt af, zegt wat tegen haar kind, die vervolgens weer verder drinkt. Kindje laat de tepel los, melk sproeit over haar
snoet en ze moet lachen.
Moeder zit met een blote borst en lacht mee.
Niet zo discreet, of wel? Toch horen we het overal: borstvoeden mag, maar dan wel discreet. Als je de klagers hoort dan hebben ze allemaal wel eens een vrouw zien voeden die borsten van mythische proporties -liefst op een vol terras of in een chic restaurant- plompverloren op tafel slingerde.
Nu let ik al jaren goed op voedende moeders in het wild, maar deze woeste oergodin heeft zich jammergenoeg aan mij nog niet geopenbaard en ik denk dat zij, net als het monster van Loch Ness, tot de broodje Aap verhalen behoort.
De achterliggende boodschap is dat borstvoeding iets is dat liefst achter gesloten deuren zou moeten gebeuren. De meesten van ons geven daaraan gehoor door inderdaad zeer discreet te voeden, op het ongemakkelijke af. Door ons zo onzichtbaar mogelijk te maken, laten we schuldbewust ons hoofd hangen en houden zo het idee in stand dat borstvoeding iets is waar je je voor zou moeten schamen.
Voor vrouwen met een cupmaat ‘meer’ is discreet voeden vaak een hele opgave. Er is nu eenmaal meer huid te zien en om een goede hap van de tepelhof te kunnen nemen, zal er meer bloot moeten dan alleen het flapje van een schattig behaatje. Sommige vrouwen moeten hun borst wat ondersteunen met een hand, en nee, een babyhoofdje is niet altijd groot genoeg om de boel te bedekken. Door te zeggen dat er ‘discreet’ gevoed dient te worden, worden deze moeders behoorlijk onder druk gezet en krijgen zij onbewust de boodschap mee dat voeden in het openbaar niet gewenst is. Dit kan de drempel om in het openbaar te voeden verhogen en daarmee de borstvoedingsrelatie flink onder druk zetten.
Dan heb je ook nog van die ondernemende kinderen die weliswaar graag aan de borst drinken, maar ook willen weten wat er om hen heen gebeurt en rondkijken. De kleine lastpakken.
Discretie en borstvoeding gaan nu eenmaal niet altijd samen. Live with it, zou ik zeggen. Kindjes spelen met borsten zoals ze met alles spelen binnen hun bereik. Jonge kinderen weten nog niets van sociale conventies en alle waardeoordelen die wij grote mensen op alles menen te moeten plakken.
Moet de moeder zich dan zenuwachtig gaan zitten maken en zich onder een doek verschuilen? Zich laten opjutten door moralisten die borstvoeding wel door de vingers willen zien mits je cupmaat mini hebt, een lading kleding over je borsten laat zitten, je niet zo’n onverlaat kind hebt dat met die zachte melkfabriekjes wil spelen en dan ook nog eens gewoon doordrinkt met het hoofdje ervoor?
Lieve mensen, zullen we afspreken dat borstvoeding gewoon, normale kindervoeding is? Dat het nu eenmaal uit een blote borst komt? En dat we dat met zijn allen accepteren, in welke maat, vorm of kleur die borst ook komt?
En moeders, zullen wij dan afspreken niet te luisteren naar mensen die menen paal en perk te moeten stellen aan het meest vanzelfsprekende dat er bestaat tussen moeder en kind?
En als iemand er dan toch nog last van heeft, dan hebben we die doek nog. Voor over het hoofd van de klager weliswaar. Dan kan ons kind ongestoord om zich heen kijken, drinken en spelen in de frisse lucht.