Mijn dochtertje laat verdrietig mijn borst los: ‘Er zit niets meer in!’ zegt ze teleurgesteld.
Ze heeft het heel wat keren gezegd de afgelopen weken. Het drong nooit echt tot me door. Het was immers heel simpel: zij neemt de borst, ik maak de melk.
Als we willen, houden we dat nog jaren vol, dacht ik…
Maar ik besef nu opeens dat de melk wel heel snel en heel vaak op is. Eigenlijk… altijd als ze wil drinken.
Na maanden twijfelen of ik nog wel de borst wilde geven, met vaak een ‘nee’ tot gevolg voor mijn dochter als ze wilde drinken, had ik het nu voor elkaar. Het is op. Het is voorbij. Dit was het dan.
Nee! Dat wil ik niet, mijn dochtertje al helemaal niet en zelfs haar grote broer wil het niet. Hij schrok zich echt een hoedje toen hij zijn zusje laatst hoorde verzuchten dat de Poate op was. Hij riep: ‘Is de Poate op? Komt het dan nooit meer terug? Wat verschrikkelijk. Dat wil ik niet. Ik vind het zo gezellig als we met zijn drieën op de bank zitten. En dat zij dan bij jou drinkt en ik er naast zit. Mijn leven zou niet meer leuk zijn als je geen Poate meer had.’
Mijn ouders willen wel dat het voorbij is. Altijd hebben ze mijn beslissingen gesteund en mij geprezen omdat ik jarenlang de borst gaf. Maar ze waren ook bezorgd, omdat ik zo dun ben geworden bijvoorbeeld. Hun kleindochtertje van bijna vier vinden ze nu wel groot genoeg om afscheid te nemen van het lekkerste wat er is.
En mijn dochtertje? Die wil nog lang niet ophouden. Ze vindt het nog zo heerlijk knus. ‘s Ochtends vroeg als ze net wakker is, heeft ze haar grote Poate-moment. Dan ligt ze nog wel een uur lang te ‘drinken’.
En ik? De schuldgevoelens steken de kop op: ik was toch degene die geen zin meer had om door te voeden? Ik ben een jaar geleden toch al begonnen mijn dochtertje te laten wennen om zonder borst in slaap te vallen? Ze was toen nog geen drie! En ik wilde een maand geleden toch zo graag de nachtvoedingen schrappen? Eigen schuld dikke bult. Mijn verdrietige meisje heeft nu het nakijken.
Ik probeer het tij te keren: ik leg mijn meisje zo vaak mogelijk aan overdag. Helaas zijn we daar al niet meer aan gewend en vergeten we overdag meestal de borst. Vaak ‘s avonds in bed voor het avondslokje bedenk ik dat er weer een borstvoedingsloze dag is verstreken. Ik vraag elke keer als mijn dochtertje nog wel drinkt: ‘Komt er melk uit?’
Het is uitstel van executie. Wat overblijft, is leren accepteren dat het is zoals het is.
Kijkend naar haar grote boer, weet ik dat het goed komt. Hij kan zich zijn Poate-periode niet eens meer herinneren. Al die mooie, intense, liefdevolle verbonden momenten heeft hij wel opgeslagen, maar kan hij zich niet bewust herinneren. Drie jaar borst ‘vergeten’.
Gelukkig weet ik dat de geborgenheid en veiligheid van de borst de basis vormt van onze band. Dat geldt ook voor mij en mijn dochter. Op die basis bouwen we verder naar een liefdevol morgen.