Na bijna zeventien maanden is het dan toch echt voorbij. Je wilde niet meer en was niet meer op andere gedachten te brengen. Ik heb het niet altijd even goed aangepakt. Soms uit onwetendheid of gemak maar meestal om het hoofd boven water te houden. Om te slapen, verkoos je altijd al de fopspeen die ik je gaf. Door het tijdelijk inbakeren, bleven de nachtvoedingen een tijdlang uit waardoor mijn productie altijd op het randje van ‘net genoeg’ balanceerde. Bijvoeding vond je veel te lekker en van water kon je soms geen genoeg krijgen. Ik genoot stiekem van de lucht dat het me gaf en zette achteraf gezien te laat de rem erop.
Jij en ik hebben meer moeten knokken dan onze omgeving vermoedt. Daarom nam ik me voor om alles op alles te zetten om je eerste verjaardag halen en het daarna los te laten en ‘gewoon’ te genieten. Toen je lieve oma overleed, kreeg ik een flinke productiedip. Gelukkig wisten we samen het tij te keren. Omringd door intens verdriet en midden in onze verhuizing, met alle stress die het settelen op een onbekende plek met zich mee brengt, was ik onze borstvoeding dankbaar. Zelfs als ik het had gewild, kon ik je niet uit handen geven. En dat was goed. Want vaak was ik er met mijn hoofd niet bij en vond ik het moeilijk om me aan je over te geven. Door je zelf te voeden waren we altijd samen en leerde ik jou toch goed kennen, lieve kleine man.
Toen je mama weer wat wijzer was geworden, stopte met inbakeren en eindelijk het lef had je bij ons in bed te nemen, keerden de nachtvoedingen weer terug. Ondanks het samen slapen, bleef je onrustig. De nachten waren zwaar. Voor mij maar vooral voor jou! Ik telde alle tekenen niet bij elkaar op en realiseerde me veel te laat dat koemelk in mijn dieet de boosdoener was. Je had pijn. Doordat je mama het niet zag. Maar wat ben ik blij dat ik je bij ons in bed nam en je kon geruststellen. Met mijn warmte, met de borst. Het was het minste wat ik voor je kon doen. Toen je echter met vijftien maanden heerlijk sliep, genoot ik zo van jouw en mijn rust dat ik besloot je niet wakker te maken voor een droomvoeding. Later pas besefte ik dat dit het begin van het einde was.
Je bent een temperamentvol kereltje en mijn steeds trager wordend toeschietreflex frustreerde je. Mijn linkerborst stroomde altijd al veel te langzaam naar jouw smaak en ik heb ‘haar’ met moeite in het spel kunnen houden. Uiteindelijk mochten ook de oxytocinespray en de speciale thee niet meer baten. Je had er geen geduld meer voor en dat begrijp ik best. In de warmte op vakantie met al die volle bekers drinken om je heen had je geen zin meer om eindeloos te wachten op een klein slokje melk bij mama. Je schudde keer op keer je hoofd tot ik besloot je niet meer aan te bieden. Aan de ene kant opgelucht dat jij het zelf aangaf, aan de andere kant verdrietig omdat ik het zo in de hand heb geholpen terwijl je de melk nog zo nodig hebt. Ik liet het jou niet merken maar bij je papa sprak ik mijn dubbele gevoel uit en huilde ik.
Hoewel ik het een plekje moet geven, weet ik dat jij en ik iets hebben wat niemand ons kan afnemen. De herinnering aan onze verbondenheid tijdens het voeden verwarmt mijn hart. Die bijzondere band zijn we niet kwijt. Wij zijn nog steeds wij. Ook zonder borstvoeding. Dankzij borstvoeding. Ik ben het, die jij altijd opzoekt als je veiligheid nodig hebt. En tegen wie je iedere morgen vol overgave aankruipt in bed alsof er niemand anders ter wereld is dan wij. Jij bent het die met je lieve koppie en stralende ogen constant naar manieren zoekt om me aan het lachen te maken. Ik voedde jou en jij voedt mijn ziel voor altijd. Met je onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen in mij, met je vreugde.
Lieve kleine jongen, weet dat ik er altijd voor je zal zijn. Ons samenspel is nog lang niet uitgespeeld.