In Nederland start bijna tachtig procent van de moeders met borstvoeding; op de leeftijd van drie maanden krijgt echter nog maar een derde van de baby’s uitsluitend borstvoeding. Zorgen over de gezondheid of het gedrag van hun kind zijn voor veel moeders reden om te stoppen. Heel begrijpelijk dat je als kersverse moeder bij problemen op zoek gaat naar oplossingen.
Wel is het jammer dat borstvoeding bij veel problemen wordt gezien als oorzaak. Want wat als het nu eens, zoals bij ons, niet aan de borstvoeding ligt?
Al ver voor de geboorte van onze oudste was ik ervan overtuigd borstvoeding te gaan geven. Papa werd meegesleept naar een borstvoedingscursus; een goede voorbereiding is immers het halve werk. Heel wat potentiële problemen passeerden de revue. Niets kon ons echter voorbereiden op de zware kraamtijd die komen ging.
Onze zoon bleek een ‘huilbaby’, tenminste, hij presteerde het om drie maanden lang, dag en nacht, urenlang achter elkaar te huilen. En wat helpt beter tegen huilen dan…jawel…de borst? Dus meneer bracht heel wat uren al sabbelend door. Wat is dan ‘voeden op verzoek’? Zelfs de borst bracht hem vaak geen troost. Het viel me bijzonder zwaar. Mijn tepels deden pijn en ik had het gevoel continu met hem bezig te zijn. Eten deden papa en ik om de beurt, terwijl de ander het huilertje ‘entertainde’. Er was duidelijk iets aan de hand.
Volgens het consultatiebureau moesten we hem laten drinken volgens schema: minimaal twee uur tussen de voedingen. Maar wat is het begin en het einde van een voeding? Meneer lag soms vier uur achter elkaar van borst te wisselen! Alleen aan de borst sliep hij, zodra hij de tepel miste zette hij alweer een keel op. Vooral ‘s avonds en ‘s nachts was hij ontroostbaar.
Ten einde raad probeerden we hem, met grote tegenzin, in slaap te krijgen door 40 ml. flesvoeding na de borstvoeding aan te bieden. Ons kereltje leek hiermee iets rustiger te worden. Zouden we dan toch moeten overstappen op de fles?
Ruim twee maanden en vele maatregelen later hadden we het gevonden: er was iets mis in zijn nekje. Door de zware bevalling was waarschijnlijk een nekwerveltje verschoven; vijf sessies chiropractie hadden het probleem grotendeels verholpen. Ons kereltje werd ineens een vrolijk kind.
Heel af en toe denk ik nog wel eens aan wat er was gebeurd als wij de moed hadden opgegeven. Dan had ik geen slokje troost meer voor mijn kleine jongen gehad om zijn leed een beetje te verzachten. Dan had ik helemaal geen middel meer gehad om de nacht nog enigszins slapend door te komen. Dan hadden we ons vast nog machtelozer gevoeld dan we al deden. Maar bovenal had ik het intens gelukkige gezichtje moeten missen van mijn peuter na een flinke slok mamamelk.