Een roze natte droom op het invalidentoilet

Eén op de vier pasgeborenen proeft nooit een slokje moedermelk. Bijna de helft van de Nederlandse baby’s moet na een kleine maand al overstappen van borst naar fles. En slechts een klein percentage kinderen (18% om precies te zijn) profiteert zes maanden lang van fulltime borstvoeding.
Watjes zijn het, de jonge moeders van Nederland. En een ernstige bedreiging voor de volksgezondheid. Want alle deskundigen zijn het er over eens dat borstvoeding moet, minstens zes maanden lang. Het is zonder enige twijfel gewoon het allerbeste voor moeder en kind. Voor het kind: warme, romige, zoetige antistoffen in een superindividuele portiegrootte, met daarbij gratis en voor niks extra intelligentie en een verminderde kans op allergie, middenoorontsteking, diarree, eczeem en luchtweginfecties. Voor de moeder: minder bloedverlies na de bevalling, helemaal vanzelf wegsmeltende zwangerschapskilo’s, veel voldoening en een lange termijn bonus van verminderd risico op kanker en botontkalking. Borstvoeding, het is gewoon een roze natte droom.

Alle baby’s aan de borst dus! Dat scheelt meteen een flinke hoop poen voor de toekomstige gezondheidszorg. Geen wonder dat de overheid graag de portemonnee trekt voor de jarenlange campagne ‘Borstvoeding verdient tijd’. Daarbij worden kosten nog moeite gespaard. Een strakke website, weloverwogen informatie, een glossy magazine en ludieke prijsvragen moeten alle aanstaande mamma’s over de streep trekken. Gaat lukken, hoopt de overheid.

Maar die mamma’s weigeren de borst te geven. Omdat ze onzeker zijn over de hoeveelheid melk die ze produceren, zo blijkt uit onderzoek. Echt niet nodig, volgens de campagne. Iedere moeder heeft plenty melk, zelfs voor twee als het moet. Als je maar goed aanlegt. En op verzoek voedt natuurlijk. Moeders denken ook dat borstvoeding en werk lastig zijn te combineren. Maar dat is ook geen probleem, volgens de campagne. Sterker nog, het is allemaal wettelijk geregeld. Nee moeder, niets staat een roze droom nog in de weg.

Nou ja, niets. Het is wel even doorzetten, die eerste paar weken (au, die tepels, oef die stuwing). Maar daarna heb je de smaak te pakken. Je baby drinkt fantastisch en je voelt je trots. Verrek, het lijkt wel echt een roze droom. En straks dat werk, ach dat is toch goed geregeld?

Dus daar zit je dan, als persverse moeder. Twee keer per werkdag trek je je discreet terug op het invalidentoilet. Daar, op die verhoogde wc-bril, handgrepen en alarmkoordje in de buurt, trek je je borsten twintig minuten lang vacuüm. Intussen denk je dromerig aan roze wolkjes en aan je kindje in de crèche. Of eigenlijk doe je dat niet. Eigenlijk denk je vooral aan je collega’s, die nu flauwe grapjes maken over de vibratorachtige geluiden die door de deur van het invalidentoilet te horen zijn. Je denkt aan je baas, die net niet blij keek toen je vroeg of de vergadering een kwartiertje later mocht beginnen. Je denkt aan de afdelingskoelkast, waar je straks een flesje moedermelk verdekt probeert op te stellen tussen de lunchpakketjes en overgebleven moorkoppen. En je kijkt met een schuin oog naar het flesje. Shit, nog maar half vol.

Borstvoeding, het is een roze droom, maar dan wel graag met baby binnen handbereik. Hulde aan alle moeders vandaag op het invalidentoilet!

Bronvermelding

  • Eerder geplaatst in Metro

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen