Chantal van den Bossche
Kun je eerst niet wachten totdat ze eindelijk wat gaan eten, schuiven ze voor je het weet hele boterhammen naar binnen. Ja, inderdaad. Estella heeft met ruim tien maanden eindelijk de bijvoeding ontdekt. En hoe! Gek genoeg maakt het me een beetje weemoedig. Onze kleine baby is opeens geen baby meer.
Ineens gaat het verval hard met die voedingen aan de borst. Van iedere twee, drie uur een slok moedermelk, slaat ze nu vaak echt gaten in de dag. Na de ontbijtsessie van half acht duurt het, dankzij fruithap en middagboterham, soms wel tot twee uur ‘s middags eer ze weer bij me wil drinken op mijn thuisdagen. En als klap op de vuurpijl heeft onze dochter ook nog eens besloten om tussen half acht ‘s avonds en half acht ‘s ochtends niets meer van zich te laten horen en lekker door te ronken. Moedermelk is geen primaire voedselbron meer voor onze jongedame, maar een lekkere aanvulling op al dat heerlijke zomerfruit, de volkorenboterhammen, de gebakken aardappelen en de couscous met appeltjes. Zelfs als bron van troost kan de borst haar momenteel matig bekoren. Gelukkig heeft dat laatste vooral te maken met het feit ons meisje erg veel plezier in het leven heeft.
Ook mijn kolfverlof is afgelopen en van twee keer kolven per werkdag ben ik inmiddels teruggegaan naar één keer. En wegens drukte op mijn werk heb ik zelfs al een paar keer een hele dag niet gekolfd. En geen centje pijn gehad, alleen de allereerste keer wat stuwing. Mijn lijf vindt het dus blijkbaar wel best.
Net zoals ik met vijf maanden worstelde om die exclusieve zesmaandengrens te halen worstel ik wederom. Zijn die ochtend- en avondvoeding wel voldoende om nog maandenlang mijn produktie in stand te kunnen houden? Zou ik eigenlijk niet moeten blijven kolven tussendoor om wat extra productie op gang te houden? Wat is nu eigenlijk het beste voor mijn kind? Maar vooral: wat is ook nog haalbaar voor mij? Het moederschap, het leven als kostwinner en een verantwoordelijke baan met een zware studie ernaast eisen momenteel zijn tol. Ik twijfel en weet niet zo goed wat ik moet doen. Actief actie ondernemen? Of zo doorgaan met het risico dat het een aflopende zaak is. Ik heb voor het laatste gekozen. Ik ga mezelf niet meer gekmaken. Mijn meisje mag nog bij me drinken zolang zij wil. Maar ik maak er geen halszaak meer van om de borstvoeding koste wat kost in stand te houden. Als je vier lange dagen de deur uit bent en je kolfrecht verloopt, houdt het gewoon een keer op. En daar berust ik me nu maar in. Ik geniet des te meer van die kostbare voedingen die er nog zijn, in ons speciale voedingszeteltje naast haar ledikantje.