In je leven maak je regelmatig eerste keren mee. Enkele blijven je voor altijd bij. Ik heb dierbare herinneringen aan mijn eerste zoen, voor het eerst op mezelf wonen, zwanger zijn en zeker mijn eerste keren borstvoeding geven.
Tijdens mijn eerste zwangerschap volgde ik een cursus borstvoeding. Eerlijk gezegd is deze cursus redelijk langs me heen gegaan. Er kwamen zoveel indrukken op me af tijdens mijn eerste zwangerschap. Het was moeilijk om het allemaal een plaats te geven. Ik wist wel dat ik borstvoeding wilde geven, maar veel verder reikte mijn kennis niet, ook niet na de cursus.
Na de bevalling werd ons meisje al snel door de verloskundige aan de borst gelegd. Ik lag er nog uitgeput bij, maar wilde wel al heel erg graag borstvoeding geven. Ze pakte de borst meteen goed en mijn eerste reactie was: ‘Hoe kan zo’n klein schattig meisje de kracht in haar kaken hebben van een leeuw??’ Tenminste, zo voelde het! ‘Is ze wel goed aangelegd?’, vroeg ik nog. De verloskundige controleerde het en verzekerde me: ‘Ja hoor, ze heeft je perfect vast’. Nou, inderdaad, vast had ze me zeker! De tepel zat vacuüm geklemd in haar mondje.
Mijn dochter Maika heeft vervolgens jarenlang bij me gedronken, dus ik dacht ervaring te hebben. Maar wat bleek: een paar jaar later bij onze zoon Jerris volgde toch weer een vuurdoop. Een nieuwe eerste keer borstvoeding! Hij pakte de tepel namelijk helemaal niet meteen. Sterker nog, het ging ontzettend moeizaam. Was ik het soms verleerd?! Na al die jaren borstvoeding geven zou ik dit toch zo moeten kunnen oplossen? Maar onze zoon liet me inzien: zelfs met jarenlang borstvoedingservaring, kun je je soms gewoon een beginneling voelen. Maika bleek een natuurtalent met borstvoeding, maar Jerris moest het leren. En mama moest op haar beurt dus weer leren hoe zij in dit geval de borstvoeding het beste kon begeleiden.
Geduld bleek het toverwoord. Soms duurde het een half uur voordat ik hem goed had aangelegd. Iedere keer weer opnieuw aanleggen, daar werd ik wel eens moedeloos van. Gedachtes als: ‘Gaat hij de borst nog wel pakken?’ gingen dan door mijn hoofd. Het vacuümzuigende gevoel, wat ik bij Maika als intens had ervaren, was bij hem een verademing! ‘Gelukkig ik voel het, hij heeft de borst vast, eindelijk!’
Ik had het nooit verwacht, maar ik moest echt weer vertrouwen krijgen in mezelf en in mijn lichaam. En vooral ook in Jerris: hij kon het echt wel, het zou alleen veel meer tijd vragen dan bij Maika. Samen hebben we de weg afgelegd, het proces doorlopen. Ik ga niet liegen: het was soms echt zwaar. Helemaal als hij eindelijk de borst had gepakt en dan na één minuut alweer losliet. Dan moesten we weer van voor af aan beginnen. Maar ik wist al die tijd voor honderd procent zeker dat we door zouden gaan. De intense momenten wisselden elkaar af met diepe geluksgevoelens van prachtig, zorgeloos samenzijn tijdens de vele voedingen. Deze gevoelens kunnen, na de zwangerschap, alleen met borstvoeding worden benaderd. Alleen ik en mijn kindje kennen het gevoel van samen één zijn, dat gevoel zou ik voor geen goud willen missen.
Na ongeveer twee maanden had hij het volledig door en was mijn begeleiding bij het aanleggen niet meer nodig. Inmiddels is hij bijna twee jaar en een volleerde borstvoedingsdrinker. Hij heeft ervaring opgedaan. En mama ook.
Ik besef nu: borstvoeding geven is net als een zwangerschap; iedere keer zal het anders gaan. Maar hoe het ook gaat, de eerste keer borstvoeding geven aan je nieuwe baby ga je nooit vergeten!