Ik vermoed dat iedere vrouw die (langer) borstvoeding geeft, zich wel eens afvraagt of ze het nog wel zo leuk vindt. Voor mij geldt dit in ieder geval zeker. Net zoals mijn kinderen hun ontwikkelingen in fases doormaken, verloopt mijn borstvoedingsperiode ook in fases. Inmiddels mag ik dit zo stellen: ik maak het gehele proces nu voor de tweede keer door.
Net na de geboorte en de maanden erna ben ik helemaal ‘in to’ borstvoeding. Mijn baby en ik zijn één en mijn wereld is heel klein. Precies wat we op dat moment nodig hebben.
Na ongeveer zes maanden, zo rond de periode dat vast voedsel kan worden geïntroduceerd, heb ik het hier in het begin even moeilijk mee. Volledige borstvoeding geven, vind ik zoiets bijzonders en intiems. Het afsluiten hiervan valt me zwaar.
Ik voel een zekere vorm van weemoed en zou wensen dat de exclusieve borstvoedingsperiode langer kon duren, maar ik merk aan mijn baby’s dat ze na zes maanden echt behoefte hebben aan het uitproberen van vast voedsel.
Rondom de leeftijd van één jaar gebeurt er weer iets met mij. Ik merk dat ik een bepaalde tegenzin krijg. Mijn baby is veranderd in een dreumes en vraagt zoveel meer van mij dan alleen maar borstvoeding en liefde. Het is een fase waarin ik bij beide kinderen best had willen stoppen. Ik vermoed dat er voor veel vrouwen momenten zijn waarop ze hetzelfde voelen en dan (redelijk abrupt) stoppen. Niet wetende dat zo’n periode ook tijdelijk kan zijn. Ik heb de fase bij beide kinderen doorlopen, omdat ik zag dat mijn kleintjes de borst nog zo hard nodig hadden. Bij het ‘uitzitten’ van deze fase breekt er als vanzelf weer een fase aan waarin ik er volop van geniet en zo blij ben dat ik niet ben gestopt. Vooral als mijn dreumes zich weer eens bezeert of de prikkelingen van alledag teveel worden. Wat voel ik me dan opgelucht als ik de borst kan aanbieden als perfecte troost.
Zo rondom het tweede jaar, dus als mijn dreumesen veranderen in heftige peuters, breekt er ook voor mij een nieuwe fase aan. Ik voel me lichamelijk vaak uitgeput: de hele dag
in de weer zijn met een actieve peuter vraagt gewoon veel van mij. Dan voelt het geven van borstvoeding erbij als een extra belasting. Als ik dan weer eenmaal gewend ben aan de peuterfase, merk ik aan mezelf dat ook deze borstvoeding-tegenstrijdigheid weer is voorbijgetrokken. Want wat is het heerlijk om mijn peuters weer even zo dicht bij me te hebben, lekker drinken bij mama en alle drukte van het peuterbestaan even vergeten. Ook geniet ik er weer van om ze even ‘klein’ te zien.
In deze fase zit ik nu met mijn bijna driejarige zoon. Ik weet dat er ook weer een volgende fase zal volgen in mijn borstvoedingsproces, de fase waarin ik de borstvoeding echt wil gaan afsluiten. Bij mijn dochter was dit rondom haar vierde verjaardag. Daar wil ik nu echter nog helemaal niet over nadenken. Nu zit ik namelijk in een fase waarin we er allebei volop van genieten. Voor nu is dat alles waar ik bij stil wil staan.