‘Hoeveel flesjes krijgt hij nog per dag?’ Ik zit met mijn zoontje Vince van ruim zes maanden tegenover de vrouwelijke arts op het consultatiebureau. Mijn zoontje krijgt al ruim zes maanden uitsluitend borstvoeding, maar dat weet de arts niet.
‘Hij krijgt borstvoeding’, hoor ik mezelf zeggen, ‘en het aantal voedingen weet ik eerlijk gezegd niet precies, het zullen er een stuk of zeven à acht zijn.’ De vrouw kijkt me over haar bril heen aan. Haar blik spreekt boekdelen.
Het is niet de eerste keer. Ik ben met mijn 21 jaren een jonge moeder en bij jonge moeders hoort nu eenmaal flesvoeding blijkbaar. Waar ik ook kom, overal loop ik tegen hetzelfde vooroordeel aan. Jonge moeders en borstvoeding gaan voor de meeste mensen niet samen. En jonge moeders die langer dan zes maanden voeden, dat bestaat al helemaal niet. Het is overal hetzelfde. Zelfs een buurvrouw, die zelf aan alle drie haar kinderen borstvoeding heeft gegeven, vroeg: ‘Geef je flesvoeding?’ Natuurlijk, het is maar een vraag, en waarschijnlijk gewoon uit goed bedoelde interesse. Maar waarom vroeg ze dan niet of ik borstvoeding geef? Dat zou toch, zeker in haar geval, veel logischer zijn? In de vraag komt het vooroordeel al naar buiten. Ze geloven er niet in, een jonge moeder die voor borstvoeding kiest.
De kwestie borstvoeding is maar één van de vele vooroordelen waar ik dagelijks tegen aan loop. Vragen als ‘Heb je geen spijt dat je voor een kind hebt gekozen?’ of ‘Was het een ongelukje?’ komen in vrijwel elk gesprek vroeg of laat wel aan bod. Een enkeling vraagt zelfs ‘Weet je wel wie de vader is?’
Het lijkt voor veel mensen een duidelijke zaak: jonge moeders hebben hun zaken slecht voor elkaar en kiezen voor de gemakkelijkste weg. Dat ze minder goed voor hun kinderen zorgen dan ‘normale’ moeders lijkt vanzelfsprekend. Het komt blijkbaar niet in hen op dat er ook jonge moeders zijn die gewoon een normale relatie hebben, die zielsveel van hun kinderen houden en er goed voor zorgen. En vooral: die borstvoeding geven.
De instelling van mensen die jonge moeders niet als volwaardige moeders zien, vind ik kwetsend. Bij de gemiddelde moeder gaat men ervan uit dat ze goed voor haar kinderen zorgt, tenzij het tegendeel blijkt. Maar wij moeten het eerst bewijzen dat alles goed gaat en ons onderwerpen aan een kruisverhoor.
Ik ben met Vince terug op de weegkamer, ik kleed hem aan. Mijn gevoel is een beetje dubbel. Aan de ene kant voel ik me opgelaten. Maar aan de andere kant ben ik trots. Ik heb de arts wel laten zien dat het ook anders kan. Dat ook een jonge moeder met veel plezier en trots borstvoeding kan geven. Maar nu gaan we lekker naar huis en dan krijgt Vince eerst een voeding!
-
\t
- CosZ