De spelregels zijn bekend. Je hebt alle uitzonderingen gelezen. Je weet hoe het spel werkt en kent eventuele hulpmiddelen om je doel te bereiken. Je probeert koste wat kost te gaan voor de winst. En dan komt er toch onherroepelijk in grote letters ‘game over’ in je beeldscherm. Je hebt de strijd verloren…
Ik had me ook deze tweede keer goed voorbereid op borstvoeding geven. Nogmaals alle uitzonderingen gelezen. Ik heb me verdiept in de problemen die ik mogelijk kon tegenkomen en had allerlei hulplijnen achter de hand. Lukt het allemaal niet, dan zou ik een lactatiekundige bellen. Fora genoeg waar ik mijn ei kwijt zou kunnen. Een geweldige motiverende en steunende factor: mijn man. Ik heb veel lieve voedende vrouwen om me heen. En als ik weer in grote productieproblemen zou komen dan was er altijd nog als voor mij het aller laatste redmiddel Domperidon…
Een prachtig samenspel, borstvoeding. Een spel wat gespeeld wordt door moeder kind. Enkel toeschouwers op de tribune. Het lijkt zo gemakkelijk… Maar wij kwamen voor allerlei onvoorziene obstakels te staan: een te korte lipriem, het kiss-syndroom, heupdysplasie, chronische Candida, hyperlactatie bij het tandemvoeden, onderproductie na verloop van tijd…
Mijn laatste redmiddel en hulplijn was de Domperidon. En ook die was inmiddels ingezet om ons doel te bereiken. Op naar de winst, de WHO-norm behalen. Minstens.
Maar er was iets onverklaarbaars wat ons ingewikkelde en complexe samenspel verder kwam verstoren. Mijn dochter viel zienderogen af. Ze werd mager, bleek en haar buik zwol op. Van eten en drinken wilde ze na verloop van tijd niets meer weten. Ze was boos, vermoeid en huilerig. We maakten ons vreselijke zorgen.
Ik moest meer Domperidon slikken om mijn productie enigszins in stand te houden. Het was een must, ik ging blind op het behalen van de winst. Ik gaf me volledig om datgene te doen waarvoor ik onder andere gemaakt ben: voeden. Eén zijn met mijn kind. Maar de stress liep op. De zorg om de gezondheid van mijn dochter speelde mij parten. Na verscheidene onderzoeken in het ziekenhuis bleek ze een auto immuunziekte te hebben. Coeliakie. Opname lag op de loer, maar gelukkig konden we dit op het nippertje voorkomen met medicatie, astronautenvoedsel en extra moedermelk uit de vriezer. Borstvoeding was haar redding. Zonder dat was ze al veel eerder afgegleden in een kritiek stadium.
Door alle vreselijke zorgen, stress en onrust wegens een ernstig ziek kind was mijn al zwakke productie volledig in de war. De Domperidon werkte niet meer en mijn productie daalde vrijwel tot een nulpunt. Huilend en misselijk van emotie heb ik gemaild naar degene die voor mij de koningin van de borstvoeding is. Als iemand nog een hulplijn in ons spel kon verzinnen, of geheime ingangen kende, dan was zij het wel. Maar helaas, ons spel kan niet worden uitgespeeld zoals bedoeld. Het spel is vrijwel over. De tien slokken die mijn dochter met moeite uit de borst haalt, zijn momenteel goud waard en de schaarse intieme momenten koester ik elk moment.
Game over, dit is vrijwel het einde van het spel. Het spel wat ik met alle overgave heb gespeeld. Het spel wat mijn dochter nog moest leren, en wat haar niet gemakkelijk werd gemaakt. Het spel wat niet volgens de spelregels kan worden uitgespeeld. Een spel vol uitdagingen, samenwerking en tegenslagen. Vol geluk, blijdschap, frustratie en verdriet.
Game over, mijn hulplijnen zijn op. Er rest mij enkel een manier te zoeken dit verlies te accepteren. Om te dealen met het abrupte einde van mijn productie. Ik zal proberen de hoeveelheden los te laten en te genieten van de nog mooie momenten die zich gelukkig dagelijks nog aandienen. Het is goed zo. Het is niet anders. Maar man, wat verlang ik naar volle borsten om mijn prachtige dochter te kunnen voorzien van dat wat zo belangrijk voor haar is. Juist nu. Zo zie je maar: elke borstvoedingsrelatie is uniek. Elke samenspel tussen moeder en kind is uniek.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding