‘Win een geheel verzorgde reis voor twee personen naar Zuid-Afrika’
In het winkelcentrum in ons dorp zijn de safariweken begonnen. Bij iedere vijf besteedde euro’s krijg je een stickertje voor de spaarkaart waarmee je kans maakt op de fantastische safarireis. Ik koop en plak natuurlijk braaf en spaar zo heel wat kansen bij elkaar. Natuurlijk zijn er meer mensen die kopen, plakken en sparen. De kans op zo’n mooie prijs is nihil. Dan breekt het grote moment aan: de prijsuitreiking. Het ongelooflijke gebeurt. Tussen de honderden aanwezige mensen hoor ik mijn naam omroepen. Ik heb gewonnen, gewonnen!
Terwijl ik verder droom, slaat de schrik me om het hart. Stel dat ik die prijs win, wat doe ik dan? Ik sta dan voor een moeilijk dilemma. Aan de ene kant spring ik natuurlijk liever vandaag dan morgen in het vliegtuig voor zo’n prachtige reis. Maar aan de andere kant betekent dat waarschijnlijk het einde van de borstvoeding. Ik kan natuurlijk een kolf meenemen op reis, maar de kans is groot dat mijn eigenwijze zoon na een week niet meer naar mijn borsten omkijkt. Heb ik dat er voor over?
De laatste tijd denk ik vaker na over dit dilemma. Die prijs zal ik natuurlijk niet winnen, maar er zijn meer situaties waarin dergelijke keuzes moeten worden gemaakt. Zo is een vriendin een paar jaar geleden naar de tropen geëmigreerd. Ik zou haar dolgraag eens opzoeken. Maar een baby neem je niet zo makkelijk mee naar de tropen. Gevaarlijke ziekten als malaria en de benodigde inentingen weerhouden mij hiervan. En hem thuislaten is ook geen optie, want dan is het waarschijnlijk afgelopen met de borstvoeding. Dus blijft het bezoek voor onbepaalde tijd uitgesteld.
Maar ook bij kleinere beslissingen denk ik altijd aan de gevolgen voor de borstvoeding. Krijgen we een uitnodiging voor een feestje, dan vraag ik me meteen af hoe we dat gaan regelen. De jongste laten logeren zit er nog niet in; hij zou alles bij elkaar schreeuwen als hij ‘s nachts de borst niet had. Weekendje samen weg? Toch maar niet, dat komt later wel weer. Een bruiloft aan de andere kant van het land? Kolf mee en niet te laat thuiskomen. Bij een uitvaart idem dito. Zelfs met een bezoekje in de buurt maak ik het niet laat, omdat mijn zoon, als hij even wakker wordt, zonder borst moeilijk de slaap weer kan vatten. Het lijkt al bijna een tweede natuur geworden om steeds rekening te houden met de borstvoeding.
Hierdoor voel ik me wel eens gebonden. Gebonden aan mijn kind en aan zijn afhankelijkheid van mij. Ik stel tenslotte al jarenlang sommige van mijn eigen behoeftes uit omdat deze niet te verenigen zijn met het voeden van mijn kinderen. En ik voed nu eenmaal al heel wat jaren. Ik heb geen idee of ik andere keuzes zou maken als ik geen borstvoeding meer zou geven. Misschien is het wel gewoon het moederinstinct om dicht bij mijn kinderen te willen zijn.
Desondanks zou ik de borstvoeding voor geen goud willen missen. Als ik dat lieve babylijfje tegen me aan voel weet ik dat het is zoals het moet zijn. Mijn tijd komt wel weer. Misschien moet ik mijn spaarkaarten maar niet inleveren. Stel je voor dat ik win!