Ik ben geen moedermelkpak. Of zelfs maar alleen een moeder. Ik ben een vrouw, een mens met mijn eigen behoeftes. En kennelijk kwamen die in het gedrang. Want na twee jaar en negen maanden borstvoeding had ik er even geen zin meer in. Ik hield mezelf voor dat ik me nog gelukkig mocht prijzen dat het zo lang had geduurd voor ik er eens een keer stevig van begon te balen. Maar helpen deed dat natuurlijk niet. Want geen zin hebben om te voeden, voelt een beetje als de afwijzing van je kind.
Toch nam ik mezelf serieus. Vanaf dag één heb ik gezegd dat we ermee door zouden gaan zo lang als we er allebei van zouden genieten en die wederzijdse tevredenheid vind ik nog steeds belangrijk.
Mijn tegenzin concentreerde zich op de oudste, Simea, die sinds haar geboorte in februari 2004 aan de borst is. Logisch ook wel: Abel van vijf maanden heeft het nog harder nodig. Simea mocht eerder al niet meer doordrinken tot ze zelf losliet omdat dat vaak eindeloos duurde. En dus kondig ik na een minuut of vijf aan dat ik ga tellen. En als ik dat dan doe, schept ze er eer in gestopt te zijn voordat ik van tien terug ben bij nul. Ze wil tenslotte alles zélf doen. Maar een week geleden merkte ik dat het niet genoeg was. Ik begon me echt te ergeren als ze overdag om de borst vroeg. Dat gebeurde kennelijk een paar dagen nét iets te veel en toen had ik er genoeg van.
Als moeder van jonge kinderen geef je een heleboel. Veel aandacht, energie en liefde stroomt naar je kinderen. Hoe jonger ze zijn, hoe intensiever dat is, omdat baby’s nog nauwelijks in hun eigen behoeften kunnen voorzien. Eten, in slaap vallen, baden, kleden, verschonen, spelen, koesteren, troosten, het duurt even voordat ze iets van deze dingen zelf beginnen te regelen. Dat zorgen doe ik met veel liefde, maar ik zit ook wel eens aan mijn plafond. Het afgelopen half jaar is ons gezin geconfronteerd met twee gebeurtenissen van formaat: We zijn verhuisd toen Abel drie maanden oud was. Ik dacht dat het na de verhuizing rustiger zou worden maar dat was nauwelijks het geval. Er moet nog zo ont-zet-tend veel gebeuren.
Ik vind het heel begrijpelijk dat ik de grenzen van mijn vermogen om te geven bereikt heb. Dus heb ik mijn conclusies getrokken. Simea mag niet meer overdag drinken. Alleen nog maar ‘s ochtends, ‘s avonds en ‘s nachts. En voor dat laatste broed ik ook nog op een oplossing. De eerste dag dat ik haar weigerde, snikte ze: “Maar ik ben héél verdrietig mama.” Gevolgd door: “Ik wíl het zo graag.” Toen moest ik even slikken om door te zetten maar ik heb het toch gedaan. “Ik wil het niet Simea. Vanavond weer. Nu wil ik je wel een dikke knuffel geven.” Het was even moeilijk maar ze accepteerde het wel. Ze ís ook al echt een grote meid. Ze heeft veel mogen nemen en leert nu gaandeweg ook te geven.