‘Ga jij maar rustig schoonmaken, dan lopen wij buiten wel een rondje met de baby.’ Lucia was zeven weken oud toen mijn visite dacht dat ze me hiermee hielpen. Achteraf gezien de omgekeerde wereld, maar op dat moment greep ik de kans, al voelde ik me net Assepoester toen ik de vloer aan het zuigen en dweilen was. Schoonmaken was iets dat er echt bij in schoot sinds Lucia er was. Mijn dagen waren een brij van tijd die zich vulden met heel veel de borst geven, luiers verschonen, pas ‘s middags de pyjama uitdoen, in drie minuten douchen en in twee minuten eten.
Het lastigste vond ik het slaapgebrek. Ik voedde niet op de klok, maar Lucia werd de eerste vier maanden steevast rond 23.00 uur wakker, daarna rond 1.00 uur, 3.00 uur en vervolgens pas 6.00 uur. Ze had haar eigen biologische klok. Ik was tijdens de zwangerschap gewaarschuwd voor het slaapgebrek en volgens mij begrijp je niet wat dat inhoudt totdat je het zelf meemaakt. Het heeft me een aantal weken gekost om in te zien dat ik beter overdag samen met de baby kon slapen, dan de badkamer te gaan schoonmaken.
Het heeft me daarentegen maanden gekost om in te zien dat ik mijn eigen koers met mijn dochter moest varen en niet af moest gaan op de zogenaamde hulp in de vorm van goedbedoeld advies van anderen: ‘Laat haar maar huilen, dat is goed voor de longen’ of ‘waarom geef je geen kunstvoeding? Dan slaapt ze tenminste de hele nacht door’ en ‘leg haar toch in de box in plaats van dat je haar steeds bij je houdt, dan heb jij ook even jouw handen vrij om wat in huis te doen.’
Als ik dit hoorde, dacht ik steevast: ‘Nee! Dit wil ik ook niet horen. Ik wil jouw steun hebben! Ik wil dat je tegen me zegt dat ik het ontzettend goed doe! Dat ik mijn kind bescherm tegen het eczeem en de allergieën, waarvoor ze een verhoogd risico heeft. Dat ik mijn kind liefde en zelfvertrouwen geef, door haar op deze wijze goed aan mij te laten hechten. Ik wil van je horen dat ik genoeg melk heb en dat mijn melk perfect is voor mijn meisje. Ik wil dat je me aanbiedt me te helpen, zoals de was doen, schoonmaken of de boodschappen, zodat ik iets meer rust heb, want dat is juist zo enorm belangrijk als je borstvoeding geeft. Ik wil jouw steun op de weg die ik ingeslagen ben. Dat wil ik!’
Ik vroeg me af wat er toch gebeurd is dat de maatschappij moeders zo weinig steunt in die eerste onzekere maanden. Ze zo weinig steunt in het op een natuurlijke wijze verzorgen van hun baby’s, zoals borstvoeding geven, samen slapen en veel dragen. Wat is er gebeurd dat hulp geven bestaat uit het uit handen nemen van het kind in plaats van het bevorderen van het samenzijn van de baby en de moeder, alsmede het bieden van rust voor de moeder? Rust voor de moeder, betekent rust voor het kind en dat heeft een positieve invloed op borstvoeding. Waarom vinden mensen het normaal om een kleine baby te laten huilen? Een baby die zich geborgen voelt, huilt zelden.
Het is voor een moeder zo belangrijk om bevestiging te krijgen dat ze goed bezig is. Om van anderen te horen dat het normaal is om jouw eigen baby veel bij je te willen hebben en dat dat juist goed is voor jouw kind. Dat het even tijd kost voordat de borstvoeding ‘automatisch’ verloopt. Hoe belangrijk het voor een kind is dat er adequaat op zijn of haar gehuil gereageerd wordt. En ja, het is ook belangrijk om hulp te vragen bij de dagelijkse taken. Om te zeggen: ‘Help me.’ Ik heb na mijn Assepoester-ervaring wel geleerd om voor mijn dochter en mij op te komen en te zorgen dat hulp er ook werkelijk uit bestond dat ik ontspannen van mijn dochter kon genieten, terwijl een ander een keer het werk in mijn huis voor me deed.
Voor toekomstige moeders hoop ik dat ik hun steun kan zijn in het blijven geven van borstvoeding, ook na drie of zes maanden. In het samen slapen en het niet laten huilen, want de steun voor een kindvriendelijke opvoeding kan mijns inziens een stuk beter.