Bij het woord ‘honger’ denk je al gauw aan ontwikkelingslanden. Het roept beelden op van ondervoede kinderen met dikke zwarte vliegen rondom hun ogen en mond. Ook al leven wij niet in de derde wereld, toch vind ik het belangrijk om een hongergevoel bij mijn kinderen te voorkomen. Eens was ik een ondervoed kind uit een derde wereld land, met een oedeem buik en dunne armpjes en beentjes. Ik had honger. En als mijn babydochtertje iets niet mag voelen dan is het honger.
Maar hongersignalen vind ik best moeilijk te herkennen, hoe duidelijk ze ook in de boeken beschreven staan.
Het verleden van ondervoeding heeft bij mij tot gevolg dat ik mijn dochtertje onmiddellijk aanleg als ik vermoed dat ze honger heeft. Ik geef haar daardoor tien tot vijftien keer per dag de borst. Mijn redenatie is: beter te vaak gevoed dan te laat gevoed. Het heeft echter wat onhandige consequenties.
Door deze snelle reactie van mijn kant is mijn dochtertje de eerste weken van haar leven amper aan drinken toegekomen.
Als ze sliep zag ik haar mondje zoeken en happen Dan gaf ik haar elke keer direct de borst. Daardoor was ze meestal onvoldoende wakker om goed te kunnen drinken. Het resultaat: bij het eerste slokje, net wanneer ik een flinke toeschietreflex kreeg, viel ze alweer in slaap. Ze kon zichzelf met die kleine beetjes melk niet goed op temperatuur houden, begon snel weer te zoeken met haar mondje had al snel weer trek (het zoekende mondje) en viel dan na het eerste teugje opnieuw in slaap.
Een vicieuze cirkel waarin ik achterbleef met twee gespannen stuwborsten die in enkele weken twee cupmaten groeiden.
Om uit deze situatie te komen kolfde ik mijn knalborsten een paar keer helemaal leeg en kleedde ik mijn dochtertje aan alsof ze zich op de Noordpool bevond. De warmte deed haar goed. Ze sliep dieper en langer waardoor ze al gauw beter begon te drinken als ze wakker was. De problemen waren verleden tijd.
Mijn dochtertje is inmiddels vijf maanden. Ze heeft nu de eigenaardigheid geen hongersignalen meer te laten zien. Waarschijnlijk omdat ze zelden honger heeft.
Soms zuigt ze wel verwoed op haar vuistje. Maar als ik haar dan aanleg, heeft ze absoluut geen interesse in de borst om vervolgens weer fanatiek door te zuigen op haar handje.
Een enkele keer leg ik haar aan als ze duidelijk ontevreden is, maar ze lijkt bijna beledigd door deze reactie.
Af en toe huilt ze. Ze is dan moe en wil lekker slapen in de draagdoek. Negen van de tien keer heb ik het bij het juiste eind. En de tiende keer… dan blijkt in de doek dat ze honger heeft. Als een specht hamert ze op mijn borst, de tepel zoekende. Ik haal haar dan direct weer uit de doek, waarna ze zich op haar zijtje rolt en twee borsten weg drinkt, haar moeder in vertwijfeling achterlatend.
Ik voed dus niet op verzoek. Ik voed vóór verzoek en een enkele keer te laat. Gebruikelijk zal dit niet zijn, maar ik vind het overkomelijk. Ik blijf goed kijken en luisteren naar de signalen van mijn kind. En omdat ik maar het zekere voor het onzekere blijf nemen, leg ik haar erg vaak aan. Natuurlijk, zoals borstvoeding in mijn ogen hoort te zijn.