Eindelijk was het zover. Maandenlang hadden we ons verheugd op onze eerste vliegvakantie met de kinderen. Lekker een weekje wandelen op een prachtig eiland in de Atlantische oceaan. Terwijl ik de koffers pakte, dagdroomde ik over een casita met eigen zwembad en adembenemend uitzicht over de oceaan. Maar eerst moesten we nog daar zien te komen. Een paar uur rijden naar Schiphol. Tussen het inchecken en boarden nog een paar uur op het vliegveld rondlopen. En vervolgens nog vierenhalf uur in het vliegtuig zitten. Hoe moest ik de kinderen gaan bezighouden?
Terwijl we in de rij stonden voor het inchecken van de koffers, viel het me op dat er meer mensen met kinderen reisden. De meesten wat ouder, dat wel. De overige passagiers had je in twee categorieën: er waren er die onze kleine blonde jongens wel schattig vonden en probeerden contact te maken met deze kleine reizigers. Maar er waren er ook die nog voor het inchecken hun afkeer lieten blijken van kinderen in het vliegtuig. Waarschijnlijk vreesden zij gejengel en gezeur tijdens de vlucht.
Eerlijk gezegd waren wij er vooraf ook wel een beetje bang voor: dat urenlange stilzitten in het vliegtuig. Hoe zouden de kinderen het daarvan af brengen? Vooral de kleinste, nu ruim twintig maanden, was moeilijk op zijn plaats te houden. En hij had niet eens een eigen plaats, hij moest de hele weg bij één van ons op schoot blijven zitten!
De uren op Schiphol bleken enorm mee te vallen. De douanecontrole was al een belevenis op zich. Echt alles moest uit en af. Tot grote vreugde van de kinderen begon het controlepoortje zowel bij papa als bij mama te piepen. De strenge douanebeambte wees naar onze bergschoenen – die moesten ook uit – en stuurde ons terug door het poortje. Ook de wandeling naar de gate zal vol spannende avonturen, zoals de ‘lopende band’ of ‘platte roltrap’ waarmee we ons reuzensnel door de lange gangen konden verplaatsen.
Eenmaal aangekomen bij de gate, waren we net op tijd om te zien hoe onze koffers in het ruim van het vliegtuig werden geladen. Met de handbagage vol kleine cadeautjes, mp3-spelers, spelletjes en vakantieboeken in de aanslag, zaten we even later op onze plaatsen. Tijd voor onze jongste zoon om naar ‘ding’ te vragen, zijn benaming voor een slokje borstvoeding. Terwijl wij de oorpijn tijdens het stijgen (en later ook het dalen) probeerden weg te krijgen door slikken en gapen, lag ons kleinste mannetje heerlijk op mijn schoot te drinken. Niet veel later viel hij in slaap.
Pas uren later en enkele duizenden kilometers verder, deed hij voor het eerst zijn oogjes weer open. Meteen gaf hij aan nog wel een borstje te lusten. Eindelijk verlost van het bezwete hoofdje op mijn rechterarm, draaide ik hem snel om voor het ‘anne kantje’. Waar hij vervolgens nog even rustig verder sliep, terwijl de oudste jongens naar de verhalen op de mp3-speler luisterden. De cadeautjes en speeltjes voor de jongste heb ik geen van allen nodig gehad…