Al maanden wilde ik een column schrijven over bijvoeding. Mijn dochtertje wordt bijna een jaar en ik heb er nog amper een woord aan besteed.
Ik heb daar wel een verklaring voor. Het gaat namelijk zo gemakkelijk en vanzelfsprekend. Toch wil ik er nu een stukje aan wijden. Ten eerste omdat ik het een lust vind om te zien
hoe de smaak van mijn baby zich ontwikkelt. En ten tweede omdat mijn dochtertje er een wat aparte eetgewoonte op na houdt.
Toen mijn meisje een maand of vier was herkende ze voedsel nog niet als eetbaar. Schitterend vond ik het om te zien hoe ze met de meest fantastische, ongeïnteresseerde blik dwars door een heerlijk geurend hapje eten keek, ook al stond het recht voor haar neusje.
Maar nog geen maand later verdraaide ze haar nekje bijna in haar gretigheid om te zien waar die kostelijke hap heen ging.
Vanaf dat moment was ons eten was niet meer veilig. Ze reikte, hapte, likte en zoog aan het fruit dat ik zelf at, terwijl ze er nog wat te jong was.
Eindelijk was ze zes maanden en was daar het moment dat ze erbij hoorde. Pontificaal en stoer in de kinderstoel aan tafel at ze haar eerste stukje banaan, het eerste schijfje meloen, de eerste stengel bleekselderij, het eerste sperzieboontje. Genieten, genieten. Mijn grote meid… Mijn luidruchtige meid… maar daar kom ik later op terug.
Zoals uit mijn verhaal blijkt, krijgt mijn dochtertje bijvoeding in stukjes en mag ze het helemaal zelf doen. Stukjes eten is leuk. Het is zo’n logische manier van het introduceren van bijvoeding. Het sluit naadloos aan bij de ontwikkelingsfase waarin een baby van ongeveer een half jaar zit. Niets is veilig, naar alles wordt gereikt, alles wordt gepakt en met de mond zorgvuldig geanalyseerd. Dus ook alle voedsel. En zoals Stefan Kleintjes in zijn boek Eten voor de kleintjes schrijft: de lekkere nieuwe smaken zijn de beloning die leiden tot het echte eten.
De lekkere nieuwe smaken zorgen bij mijn dochtertje echter ook voor een apart fenomeen. Ten minste, ik had nog nooit gehoord van een baby die zo luidruchtig eet.
Ik heb het niet over smakken of boeren. Nee, zodra er een hapje eten in mijn dochters mondje zit, gaat de volumeknop aan. Ze kirt, ze gromt en toen we net met bijvoeden waren begonnen, slaakte ze zelfs hoge schelle kreten.
Het valt ons inmiddels niet meer echt op. Maar als er gasten mee eten die verbaasd naar haar geluiden luisteren, zeggen we dat ons meisje nogal herrie maakt als ze eet en dat ze dat altijd al zo gedaan heeft.
Of andere mensen nu verbaasd zijn of niet, het maakt mij niet uit. Ik zie een gezond meisje dat geniet van de verschillende smaken die ze aangeboden krijgt en tot zich neemt.
Ze heeft inmiddels een gevarieerd menu en ze heeft ook duidelijk haar voorkeur. Het hardste bromt, kreunt en humt ze namelijk bij haar favoriete smaken: vis en meloen, als het moet door elkaar heen.
Haar lievelingskostje is en blijft echter moedermelk. Maar het vreemde is, dat ze tijdens het drinken aan de borst nog nooit een geluidje heeft gemaakt.