Al sinds jaren lukt het mij niet een volle avond op de bank voor de televisie te hangen. Ik weet dan ook niet wat me overkomt als ik op een dinsdag precies op tijd beneden ben om me op de bank op te krullen voor een avondje vrouwentelevisie. Te beginnen met Desperate Housewives.
Ik val met mijn neus in de boter: in deze aflevering krijgt de ambitieuze Felicity er een nieuwe collega bij, die op het werk borstvoeding geeft. Dat is geen probleem, tot blijkt dat het om een vijfjarig jongetje gaat. Felicity confronteert haar collega met de gechoqueerde reacties in het bedrijf. Hierop steekt de collega een felle preek af over de voordelen van lang voeden: een hoger IQ, betere sociale vaardigheden, enzovoorts, enzovoorts. Als het Felicity niet bevalt, dan moet ze maar met haar advocaat gaan praten.
Aanvankelijk was ik blij met de goede reclame voor lang borstvoeding geven, maar al gauw sloeg mijn enthousiasme om in irritatie. Waar was dit mens mee bezig? Waarom moet je een vijfjarige meerdere malen per dag onder werktijd voeden? Kinderen van die leeftijd gaan naar school, hebben hun eigen leventje en als ze nog de borst krijgen, is het over het algemeen sporadisch en op eigen verzoek, niet op verzoek van de moeder.
Felicity gaat voortvarend te werk en zodra ze de kans ziet, smeert ze het joch een pakje chocomel aan. Zoiets lekkers heeft hij nog nóóit geproefd! Al snel komt de nieuwe collega huilend bij Felicity: haar zoontje wil niet meer aan de borst! Ze is ontroostbaar… niet zozeer vanwege het gemis van de intieme momenten, maar omdat ze nu naar de sportschool zal moeten gaan. Borstvoeding heeft haar al die jaren slank gehouden!
Natuurlijk had ik niet verwacht dat een mainstream Amerikaanse tv-serie een positief beeld van het voeden van kleuters zou geven. Maar deze aflevering maakte me wel iets duidelijk wat ik intuïtief al wist: als je iets ongebruikelijks doet als jarenlang voeden, verkoop het dan met humor. De programmamakers hadden niet de bedoeling sympathie voor de nieuwe collega te wekken: ze wilden haar belachelijk maken. Doordat zij meteen bovenop de kast vloog en bloedserieus reageerde, werd zij als een karikatuur neergezet. Onbekend maakt onbemind, en een starre houding maakt het onbekende niet sympathieker.
Hoewel ik niet vaak reacties krijg op het feit dat Mayarí van drie de borst krijgt, herken ik wel het gevoel direct in de verdediging te willen gaan. Dat hebben wel meer vrouwen die langer dan gebruikelijk borstvoeding geven. We willen de ander overtuigen van onze keuze en van de voordelen van lang voeden, desnoods gewapend met wetenschappelijke artikelen. Maar de vraag is of je daarmee wel de gewenste sympathie opwekt. Een luchtige reactie of kwinkslag bereikt waarschijnlijk meer dan een zedenpreek of wetenschappelijke verhandeling. Bovendien wordt borstvoeding pas gewoon als je er zelf ook gewoon over doet. Als ik dus eens een verbaasde reactie krijg, dan antwoord ik lachend dat Mayarí’s opa tot zijn zevende aan de borst was en dat ze dus nog wel even te gaan heeft!