Mijn zoontje ligt warm en tevreden tegen mijn buik. Mijn tepel in zijn mondje. Ik zie zijn oogjes kleiner worden en langzaam doezelt hij weg. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om hem te voeden zonder hem eveneens te koesteren en hem de geborgenheid van mijn lijf mee te geven.
Naar het effect van voeden zonder lichaamscontact werd al in 1958 onderzoek gedaan door etholoog Harry Harlow. Mijn moederhart brak toen ik erover las.
Harlow scheidde zestig pasgeboren babyaapjes voorgoed van hun moeder. De aapjes werden in verschillende kooien geplaatst met in iedere kooi één babyaapje en twee surrogaatmoeders: een cilindervormige moederaap van ijzerdraad en een met badstof bekleedde moederaap. Er werd op twee verschillende manieren gevoed. Een aantal aapjes kreeg hun melk bij de moeder van ijzerdraad; de andere aapjes bij de badstoffen moeder.
Het resultaat was verrassend. Of de moeder van ijzerdraad nu melk gaf of niet, al snel hechtten alle aapjes uit beide groepen zich aan hun badstoffen moeder. De aapjes die melk kregen van een ijzerdraadmoeder kwamen alleen even bij hun moeder om te drinken. Vervolgens schurkten ze zich direct weer tegen hun badstoffen moeder aan. Ze brachten praktisch alle tijd door op haar schoot.
Harlow concludeerde dat lichamelijk contact onontbeerlijk is voor het opbouwen van een liefdevolle relatie tussen baby en moeder. Het belang van voeden daarentegen is verwaarloosbaar voor het opbouwen van deze relatie.
Ik denk dat steeds meer moeders beseffen dat lichaamscontact belangrijk is. In trends als babymassage en babyzwemmen zie ik dat terug. Maar in hoeverre beseffen ze dat ook voeden een belangrijke bijdrage levert aan het lichaamscontact?
Wat ik zo vreemd vind, is dat ik om mij heen veel kindjes zie met moeders van ijzerdraad.
Een pasgeboren baby’tje dat eenzaam huilt in zijn mooie wiegje op zijn mooie kamertje en die niet wordt opgepakt omdat er niets aan de hand kan zijn. Immers zijn luier is schoon, zijn buikje vol en zijn kruikje lekker warm. Niets herinnert deze baby aan het veilige warme plekje dat het onlangs heeft verlaten, de baarmoeder.
Een baby die in een autostoeltje een fles in zijn mondje krijgt gedrukt terwijl zijn moeder, met haar rug naar hem toe, uitgebreid staat te kletsen met haar vriendin.
Een baby in een buggy in een pretpark die met grote snelheid een potje fruithap naar binnen gewerkt krijgt, gevolgd door een stevige fles melk. De baby jammert na deze overvloedige maaltijd. Misschien zou hij willen uitbuiken tegen zijn moeder aan? Of gewoon even geknuffeld willen worden in deze vreemde omgeving. Zijn moeder negeert echter zijn gejammer vanuit de buggy en al snel kijkt het kindje weer apathisch voor zich uit.
Ik word verdrietig als ik zie hoeveel lichaamscontact veel baby’s en peuters moeten ontberen. Zouden deze moeders dan het moment vergeten zijn, het onvergetelijke moment toen hun pasgeboren baby’tje op hun buik werd gelegd? Warm en veilig?
We weten allemaal dat dit prachtmoment van huid op huid contact onontbeerlijk is voor de moeder-kind binding, maar velen lijken vergeten te zijn dat een kind nog maanden en jaren na deze eerste ontmoeting bij de geboorte hunkert naar het lichaamscontact met zijn moeder.
Er zijn vele redenen om het geven van borstvoeding te verkiezen boven flesvoeding. Maar voor mij is de belangrijkste reden het lichaamscontact dat ik mijn zoontje bied.
En wie ben jij? Ben je een moeder van ijzerdraad? Of ben je de zachte badstofmoeder? Voed je om te verzadigen of voed je ook om geborgenheid te bieden?