Bijna een jaar geleden startte ik de Facebookpagina voor Kenniscentrum Borstvoeding. Mijn doel was te helpen bij de verspreiding van eerlijke informatie over borstvoeding. En dat lukt aardig! Het aantal volgers stijgt dagelijks en er is zoveel activiteit op de pagina dat ik sinds kort hulp heb gekregen van drie enthousiaste medebeheerders.
Echter, niet alles wat er gedeeld wordt, valt in goede aarde. Regelmatig krijg ik te maken met gepikeerde moeders die vinden dat een bepaald artikel of column hen een rotgevoel geeft. Misschien wel een schuldgevoel aan het licht brengt dat diep van binnen sluimerde en daar, in het donker, had mogen blijven?
Zo vond een moeder een artikel over voeden op verzoek pijnlijk omdat dit voor haar echt onmogelijk was door de eisen die de snelle maatschappij aan haar stelde. Bij anderen viel de campagne over het belang van nachtvoedingen niet in de smaak. ‘Dus als mijn kind wel doorslaapt doe ik iets verkeerd!?’ en ‘Allemaal leuk hoor, maar ik moet ook gewoon werken en ik ben moe!’ was ongetwijfeld het sentiment achter sommige reacties.
Ik heb als beheerder altijd wel een antwoord op dit soort emotionele reacties. Iets in de trant van: ‘Ik begrijp dat dit artikel een rotgevoel kan aanwakkeren maar moet het daarom maar niet verteld worden? Vertellen over het natuurlijke gedrag en de behoeften van baby’s is niet bedoeld om jouw kwaliteiten als moeder in twijfel te trekken. Het is informatie waar je wat mee kan doen, of niet. Met alle informatie op tafel ligt de weloverwogen keuze namelijk werkelijk in handen van de ouders.’ Dat had ik toch maar mooi bedacht! En ik meende het ook nog.
Laatst kwam ik er echter achter hoe het voelt om aan de andere kant te staan. Een welbekende kinderdiëtist begeleidt mij en mijn zoontje in verband met zijn koemelkallergie. Onze expert vertelde me dat mijn zoontje van vijftien maanden naast zijn vaste voeding wel wat meer moedermelk nodig heeft dan de twee a drie snelle slokjes waar hij om vraagt. Ik antwoordde: ‘Goh, ik wist niet dat hij op deze leeftijd nog zoveel melk nodig had.’ En toen volgde de reactie die mij raakte: ‘Tja… totdat kinderen hun melktanden gaan wisselen, hebben ze moedermelk gewoon echt nodig.’
‘Is het dan nooit genoeg!?’ schoot er door mijn hoofd. Ik weet inmiddels voldoende over de natuurlijke speenleeftijd en toch vind ik een borstvoedingsperiode van ergens tussen de anderhalf en twee jaar voor mij en mijn kinderen al mooi genoeg. Maar ik werd er nu onomwonden mee geconfronteerd dat ik niet de behoeften van mijn kind volg als ik daar voor kies. Een egoïstische moeder dus. Nou, bedankt Stefan!
Maar… de beste man zei helemaal niet dat iedere moeder haar kind móet voeden tot de natuurlijke speenleeftijd noch dat ik een slechte moeder ben als ik dat niet doe. Hij vertelde simpelweg een feit over de biologie en de natuurlijke behoeften van een kind. Niet meer en niet minder. Net zoals alle andere eerlijke informatie over borstvoeding die we delen op Facebook. In de vorm van artikelen maar ook in prikkelende, niet te negeren columns die de lezer aan het denken zetten. Mits het haar lukt om voorbij de verontwaardiging te komen.
Ik ben er inmiddels achter dat mijn verontwaardiging vanuit mezelf kwam. Omdat ik eigenlijk niet eerder onder ogen wilde zien waarom ik langzaam maar zeker wilde aansturen op stoppen. Ik wilde niet toegeven dat mijn eigen behoefte aan wat meer ruimte met de tijd zwaarder begint te wegen. Dat ook ik gevoelig ben voor buigen onder sociale druk nu we een bepaalde leeftijdsgrens naderen. En of ik dat nu accepteer van mezelf of niet, ik ben blij dat de informatie de behoeften van mijn kind weer naar de voorgrond bracht. Ik gun anderen dit inzicht ook. Zie informatie voor wat het is. Laat ook je verontwaardiging achter je en doe er je voordeel mee!