Het was weer flink raak de afgelopen weken in de sociale media: negatieve geluiden die het ‘imago’ van borstvoeding weer eens een flinke deuk bezorgen. De uitspraken van een televisiedokter, een provocerende vraag over een zogenaamde leeftijdsgrens en een stijlloze blog met eveneens stijlloze reacties werden weer eens aangegrepen om lekker te gallen en van achter een veilige computer of met de smartphone met modder te smijten. De cliché’s over borstvoeding, het vunzige commentaar en de mythische uitgelubberde theezakjes vlogen me weer om de oren.
Nu zou ik me daar heel erg kwaad om kunnen maken. Maar dat doe ik niet. In plaats daarvan krijg ik juist ontzettende zin om eens te vertellen over positieve invloeden op borstvoeding. Om precies te zijn, de positieve invloeden op mij persoonlijk die ervoor zorgden dat ik borstvoeding ging geven.
Dat borstvoeding zo’n belangrijke basis zou zijn voor mijn zoontjes en mij, had ik niet kunnen bedenken. Ooit dronken, in mijn beleving, baby’s uit flessen. Sommigen kregen borstvoeding. Dat leek me best fijn maar kennelijk was het niet voor iedereen weggelegd. Totdat de belangrijkste vrouwen in mijn leven moeder werden. Het begon bij mijn oudste zus: een krachtige verstandige vrouw die haar zoontje van zijn allergieklachten afhielp door zelf een dieet te volgen en hem tot ver na zijn eerste verjaardag borstvoeding te geven. Zo groeide hij over zijn allergie heen. De duur van de borstvoeding en haar tomeloze inzet als moeder maakten een onuitwisbare indruk op mij.
Korte tijd later nam een goede vriendin, die naar eigen zeggen het langer voeden van haar eigen moeder en mijn oudste zus had afgekeken, haar zoontje altijd mee naar onze wekelijkse lunches. Ik leerde een simpele en waardevolle les: baby is niet blij? Baby krijgt borst. Baby is blij. Verdraaid handig die borstvoeding!
Mijn andere zus, nog zo’n sterke prachtige vrouw, kreeg twee zoontjes in twee jaar tijd. Hoewel ze haar werk ook belangrijk vindt, liet ze dit haar idealen over de basiszorg voor haar kindjes niet in de weg staan. Naast live voeden, kolfde ze liters en liters om haar kinderen van haar eigen melk te voorzien wanneer ze aan het werk was. Wat een toewijding!
Ik gun iedere jonge moeder rolmodellen als de mijne: sterk, standvastig, nooit opdringerig en vooral liefdevol. Zonder woorden gaven ze mij mee dat er niet één manier is en dat iedere moeder haar eigen weg moet vinden. Fabeltjes werden door hen weerlegd. Ik zag met eigen ogen dat problemen bij borstvoeding die in de maatschappij altijd zo’n centrale rol krijgen, in werkelijkheid met de juiste kennis of hulp te ondervangen of op te lossen zijn.
Ook de aanblik van tevreden kindjes aan de borst bij mijn zussen en vriendin heeft een onvergetelijke indruk op mij gemaakt. Door zoveel confrontaties met tepels, kon ik op een gegeven moment mijn aangeleerde gêne wat betreft borsten opzij zetten. De vrouwen in mijn leven vonden het zelf ook niet nodig hun drinkende kindje te verstoppen. Dus keek ik. En wat ik zag was gewoon puur en lief. En ergens geruststellend. Alle negatieve invloeden van de maatschappij werden uitgewist. Borstvoeding werd voor mij gewoon. Niet lastig, ook niet zaligmakend, maar precies wat het is. Gewoon wat baby’s nodig hebben.
Maar nu heb ik over de voor mij belangrijkste motiverende factor nog niet verteld. Mijn allereerste ervaring met borstvoeding was namelijk wel van heel positieve invloed. Eenendertig jaar geleden zag een jonge moeder toch nog een derde en laatste kans om haar wens in vervulling te laten gaan om borstvoeding te geven.
En dat deed ze. Negen maanden lang zagen haar twee oudste dochters hun zusje aan de borst worden gevoed. De moeder op de foto ben ik niet. Dat is mijn moeder. En de baby, dat ben ik.