Dat ik ook aan mijn tweede kindje borstvoeding zou gaan geven, stond als een paal boven water. Na een zware zwangerschap en een bevalling die helaas eindigde in een spoedkeizersnee, maakte ik me daarover dan ook geen enkele zorg. Dat ging ik wel even doen, mijn oudste had ik immers ook negen maanden gevoed en nu wilde ik minimaal een jaar voeden.
Ik ben er aan begonnen, en ik doe het nu, bijna tien maanden later, nog steeds. Aan stoppen denk ik nog lang niet. Daarvoor is de weg die we hebben afgelegd te zwaar geweest. Het gaat nu goed, dus we genieten dagelijks van onze momenten samen. Mijn zoon en ik. Want we hadden geen lekker begin, Kick en ik.
Alles zat tegen. En dan heb ik het niet over tepelkloven, stuwing en ook niet over spruw. Dat zijn kwalen, die overkomen veel borstvoedende mama’s dus ook mij. Vervelend, pijnlijk maar absoluut geen reden om te stoppen.Ik kreeg na die heftige zwangerschap en keizersnee, een dijk van een postnatale depressie. Dat in combinatie met een mannetje dat 14 tot 15 uur per dag huilde, zich afwendde van de borst en veel spuugde, maakt dat ik nog steeds niet naar de foto’s van die eerste maanden kan kijken.Al heel snel kreeg ik het advies vooral maar ‘gewoon flesvoeding te gaan geven’.
Dan kon ik bijslapen en wedden dat Kick dan ook ‘gewoon’ werd. Want daar lag het aan, dat ik twaalf keer per dag moest voeden. Daar zou ik depressief van zijn. En daarom moest Kick zo huilen. Die verrekte borstvoeding ook.
Gékmakend, dat soort ‘adviezen’. Zo labiel als ik was, twijfelde ik haast soms ook aan de borstvoeding.
Zelfs toen Kick na 3,5 maand werd opgenomen in het ziekenhuis, we waren de wanhoop nabij met z’n gehuil en mijn depressie, kreeg ik het advies om vooral de borstvoeding af te bouwen.
Maar dát was het enige dat wel goed ging, het enige waar ik van genoot!
Wat bleek? Kick had niet alleen een verborgen reflux, waarvoor hij een hele batterij medicatie kreeg, hij had ook een voedselallergie, net als onze oudste zoon. Ik ging op een volledig hypo allergeen dieet en we zagen onze zoon opknappen.
Inmiddels hebben we een goedlachs ventje, die nog dagelijks geniet van borstvoeding. Met mij kwam het ook goed. In goed overleg tussen mijn huisarts en lactatiekundige, besloot ik 50mg vitamine B6 per dag te gaan slikken.
Hoe sceptisch ik ook was, mijn verzet tegen anti depressiva was groter. En verrek, het werkte. Ik voelde me steeds helderder worden. Ook gesprekken met een dierbare vriendin die in hetzelfde schuitje zat, hielpen enorm. Ik was niet gek, het lag niet aan de borstvoeding, het lag aan de omstandigheden.
En nu, bijna tien maanden na de bevalling, geef ik nog steeds borstvoeding.
Ik ben zo enorm trots op mezelf en ook op mijn kleine vent. We hebben het samen maar mooi geflikt!
Melanie