Mijn Valentijn is nog maar net een maand oud en mensen roepen alsmaar dat ze het zo knap van me vinden dat ik nog steeds borstvoeding geef. Maar als ik dan hún verhalen hoor.
Over dat ze meerdere malen per nacht uit bed moeten, om weggeraakte spenen terug in mondjes te stoppen of, met het risico op koude voeten, beneden in de keuken flessen klaar te maken. Over hoe kindjes meer willen drinken, maar de maximaal toegestane hoeveelheid kunstvoeding per dag al krijgen. Over tien verschillende soorten kunstvoeding en het uitproberen welke ‘goed’ is voor hun kindje. En vooral de verhalen over de ontzettende buikkrampen die sommige kindjes moeten doorstaan, voordat hun ouders de juiste poedermelk vinden.
Over sommige ontroostbare baby’s en over radeloze ouders. En vooral over de oververmoeidheid waar deze ouders mee kampen door hun gebroken nachten en hun drukke dagen met vaak ontevreden baby’s. Kijk, dat vind ik pas volhouden! Dat lijkt mij een stuk moeilijker dan borstvoeding geven.
Ik ben geen doorzetter, en zeker geen diehard volhouder. De eerste weken waren voor mij juist zo zwaar omdat iedereen alsmaar op me inpraatte dat ik op flesvoeding moest overstappen. Maar ik deed dat niet en zette door met de borstvoeding. Ik was ervan overtuigd dat kunstvoeding me alleen maar meer problemen zou brengen dan dat het zou oplossen. Gelukkig waren Valentijn en ik snel aan elkaar gewend, en wat fijn was dat.
Valentijn, nu tien maanden, drinkt ‘s nachts lekker zijn slokje melk, maar hij maakt mij daar niet voor wakker. Aangezien we samen slapen, is de weg naar de borst niet zo lang: gewoon mond open en happen maar. En ik sta er wel eens versteld van dat hij, in het pikkedonker en zonder eerst te voelen, gewoon in één keer goed aanhapt. Geen gebroken nachten voor ons.
Voor ons geen fopspeendrama’s: hij weet blindelings mijn tepels te vinden als hij ze nodig heeft en er is er nog nooit één uit bed gevallen. Ook kun je ze niet in restaurants laten liggen of uit je kinderwagen laten vallen. Dat scheelt weer. Ik raak altijd alles kwijt. Gelukkig de twee spenen van mijn zoontje niet: die weet ik altijd te vinden.
Verder helpt moedermelk tegen alles. Heeft hij last van doorkomende tandjes? Even een slokje melk en hij lacht alweer. Hoofd gestoten? Direct als ik hem oppak, frutselt hij al aan mijn trui en na een flinke slok mamaliefde laat hij de tepel los om mij een glimlach van oor tot oor te geven, terwijl er een dikke druppel moedermelk uit zijn mondhoekje loopt. Hij kan daarna weer vrolijk verder gaan op zijn ontdekkingstocht door de woonkamer.
Het allermooiste vind ik ‘s ochtends voeden. Samen wakker worden en hoe heerlijk dat koppie dat mij zo dromerig aankijkt. En dan hapt hij aan en begint te drinken terwijl hij nog slaperig doezelt. Af en toe krijg ik een prachtige glimlach toegeworpen. Zijn zalig warme lijfje dat zich helemaal tegen mij aankrult en het warm lieve babyhandje dat mij over mijn wang streelt terwijl ik zijn rugje wrijf. Wat geniet ik dan, echt momenten om nooit te vergeten. En wat is het gemakkelijk: wij hoeven niet direct het bed uit omdat zoonlief ontbijt wil, maar blijven op vrije dagen zo een uur extra liggen.
Dus nee, het is geen volhouden en het is ook geen doorzetten. Het is genieten en het is vooral erg gemakkelijk. Een babytijd doorkomen zonder borstvoeding, slokje troost, of een knuffel aan de echte borst met een echte tepel en je kind dan geen voeding mogen geven als hij het nodig heeft… en altijd eerst in de weer moeten met fles, warm water en poeder. Dat vind ik pas knap!