Nu mijn tweede zwangerschap vordert, denk ik steeds vaker terug aan mijn rampzalige eerste bevalling. Het zou een borstvoedingsvriendelijk ziekenhuis zijn, volgens hun eigen zeggen! Maar achteraf…
Na 41 weken werd ik ingeleid, wat uitliep op een groot fiasco en eindigde in een spoedsectio, waarna mijn dochtertje werd opgenomen op de kinderafdeling wegens infectiegevaar.
Ze kreeg nog geen uur na haar geboorte een flesje kunstvoeding in haar mond geduwd (lekker borstvoedingsvriendelijk), terwijl ik nog op de uitslaapkamer lag. Maar waarom werden wij in hemelsnaam niet aangesproken op ons ouderschap en is er niet overlegd met ons?
De fles met kunstvoeding bleek helaas niet iets eenmaligs. Het was een protocol waar wij geen weet van hadden… Lekker dan! Elke keer wanneer ik mijn dochtertje aan de borst legde bleek ze volgestouwd te zijn met chemische fabrieksmelk. Ik lag immers op een heel andere afdeling dan zij en blijkbaar wisten ze me niet te vinden. Zo kon ik de borstvoeding toch nooit op gang brengen? Wanneer ik vroeg om een kolf kreeg ik een blik alsof zij water zagen branden. Eenmaal heb ik de mogelijkheid gehad te kolven. Waarom? We lieten het allemaal over ons heen komen.
Maar of dit nog niet genoeg was geweest, zagen wij op dag drie tot onze verbazing een fopspeen in de mond van ons dochtertje! Althans, iets wat erop moest lijken. Whaaaaaaaaaaaaa! Is ons dit gevraagd? Heb ik hier toestemming voor gegeven? Had ik niet al gezegd dat er zaken met mij overlegd moesten worden? Spreek ik Chinees? Indisch? Moet ik schreeuwen, gillen en slaan om hier gehoord te worden?? Ik heb dat smerige, chemische, ziekenhuisgedrocht dat speen moest heten door de kamer gesmeten. ‘Ze maken het mij onmogelijk om borstvoeding te geven!’
En als klap op de vuurpeil stopte een nachtzuster een vinger, haar vinger nota bene, in mijn kindjes mond. Een vieze, gore en vreemde vinger van een billenwassende nachtzuster in de mond van mijn dochter! En wel om de honger te stillen, want ‘borstvoeding had ik nog niet genoeg’. Als ‘toetje’, aldus de zuster, kreeg ze na de vinger nog een heerlijke fles chemische rotzooi in haar mond gedrukt.
Eenmaal thuis heb ik de wijkverpleegkundige laten komen die als eerste advies gaf om een fles kunstvoeding te geven. Kortom: wederom geen succes. Ook het consultatiebureau had ik afgeschreven. Maar ik liet het er niet bij zitten. Een voorbereid mens telt voor twee toch? Ik heb de lactatiekundige gebeld en met haar hulp geef ik al bijna twintig maanden borstvoeding. Niet zonder ups en downs, maar wel met alle liefde van de wereld! De lactatiekundige zijn wij hier allen eeuwig dankbaar. En het ziekenhuis? Die heeft van ons een dikke klacht gekregen!