Na een lange dag werken in het ziekenhuis, plof ik moe op de bank. Het was druk vandaag. Ik kijk terug op deze dag en stel mijzelf de kritische vraag: waarom ben ik lactatiekundige geworden? Wat is er zo leuk aan mijn werk? Ik heb het vaak heel druk; de consulten stapelen zich op en soms is het moeilijk om iedereen te kunnen helpen.
Het was hectisch vandaag. Ik heb veel baby’s geholpen die problemen hadden met drinken aan de borst. Ik holde van de ene baby naar de andere, van de ene kraamvrouw naar de andere. En ondertussen gaf ik scholing aan bed aan mijn collega’s. Langzaam raakte ik het overzicht kwijt van de werkzaamheden die ik nog moest uitvoeren. Kortom: stress in mijn hoofd en ook nog een knorrende maag.
Na een drukke ochtendspits op de afdeling, kwam er wat rust in de tent en dus ook in mijn hoofd. Sommige kraamvrouwen lagen lekker te slapen en anderen waren aan het voeden.
Ik keek op de klok en zag tot mijn grote verbazing dat het al half drie was! Het was me deze dag niet gelukt om op tijd te kunnen eten. Ik rende naar het restaurant, pakte het brood wat nog over was en schrokte mijn eten naar binnen.
Om half vier beantwoordde ik nog even snel mijn mails en vervolgens haastte ik me naar de auto, om op tijd te komen bij het kinderdagverblijf.
Met een dubbel gevoel reed ik naar huis. Aan de ene kant was ik teleurgesteld, want ik had geen tijd gehad om alles te kunnen vertellen aan de patiënten wat ik had willen vertellen. Aan de andere kant was ik blij dat ik een aantal patiënten wel had kunnen helpen en dat ik de dag goed had afgesloten. De patiënten die ik had geholpen waren tevreden!
Thuis aangekomen stond het eten al klaar, mijn man had gelukkig al gekookt. We schoven aan tafel en het was stil. Iedereen was moe van de dag, en at rustig zijn eten op. Na het eten plof ik op de bank eindelijk even bijkomen van alle hectiek.
Het is alweer zeven uur. Er is geen tijd meer om langer terug te kijken op deze dag, ook al is mijn vraag nog niet beantwoord. De kinderen wrijven in hun oogjes en hebben rode oortjes, ook zij hebben een drukke dag gehad. Ik hijs mezelf van de bank, want het is bedtijd.
Mijn oudste zoon kleedt zichzelf uit en poetst zijn tanden. Hij voelt het altijd direct aan wanneer zijn moeder moe is en helpt dan ijverig mee.
Tijdens het naar bed brengen van mijn jongste zoontje gebeurt er iets. Voordat hij naar bed gaat drinkt hij nog even aan de borst. Terwijl hij ligt te drinken, legt hij zijn handje op mijn borst en kijkt me aan. Er verschijnt een lach op zijn gezichtje en hij blijft me een aantal minuten heel gelukkig aankijken. Nu voel ik het, het antwoord op mijn belangrijke vraag van vandaag. Dit is het gevoel wat ik elke moeder gun. Dit is het dus. Daarom ben ik lactatiekundige geworden!